Rozdanie 7; rozdawał S, obie po partii.

Rozdanie 7 Rozd. S, po partii: obie	♠ 762 ♥ J32 ♦ A76 ♣ Q965
♠ T84 ♥ T87 ♦ Q83 ♣ K843		♠ QJ95 ♥ Q654 ♦ T52 ♣ T2
	♠ AK3 ♥ AK9 ♦ KJ94 ♣ AJ7

¹ wątpliwe, słaba karta, warta więc bardziej odpowiedzi 1♦

² inwitowe, przy 10–11 PC w ręce partnera jest jeszcze szansa na szlemika

W Naszym Systemie otwarcie 2♣ to bezwzględny forsing do końcówki. Klasyczne acolowskie otwarcie 2♣ natomiast to forsing do końcówki albo 23–24 PC w składzie zrównoważonym, to rozdanie licytowałoby się więc tak:

¹ forsing do dogranej albo 23–24 PC w składzie zrównoważonym

² negatywne

³ 23–24 PC w składzie zrównoważonym

Tak czy owak, w rozdaniu tym prawie na każdym stole turnieju dojdzie do kontraktu 3BA, czasem 4BA. Kiedy jednak bez atu zostanie zajęte z silniejszej ręki e-S-a, W najprawdopodobniej wyjdzie przeciwko tej grze z trzykartu starszego. A że jego kiery są solidniejsze od pików, na stole jako karta pierwszego wistu często pojawi się ♥8 (przy wiście odmiennym). Rozgrywający łatwo odczyta, iż jest to wyjście z blotek, nie wstawi zatem rzecz jasna ze stołu waleta i weźmie ją ♥9 w ręce (gdyE nie da na trzeciej ręce ♥D). Oczywiście kara można tu rozegrać na tzw. impas Czekańskiego, tj. wyjść z ręki S ♦W z zamiarem puszczenia go wkoło – wtedy zawsze weźmie się 11 lew, a po kierowym – nawet 12. Przy stole nikt tak raczej nie zagra, zastanówmy się więc jak wówczas powinna wyglądać prawidłowa rozgrywka. Otóż jedyne pewne dojście do stołu – na ♦A – należy zachować na zrobienie impasu karowego. Jeden impas karowy może bowiem przynieść więcej korzyści (przy ♦D x x) u E nawet dwie dodatkowe wziątki bez straty tempa) niż jeden impas treflowy. Ponadto ♦A potrzebny będzie jako dojście do forty treflowej, gdy rzecz jasna uda się ją wyrobić. Dlatego rozgrywkę należy rozpocząć od zagrania ♣A i ♣W, a gdy W nie pobije go ♣K, zagrać w trefle po raz trzeci. W weźmie ♣K i – powiedzmy – wyjdzie w pika. Rozgrywający zabije w ręce ♠A, wejdzie do dziadka ♦A, zgra ♣D i zrzuci z ręki blotkę pikową, i wreszcie zrobi w ręce impas ♦W. W zabije go ♦D, ale będzie to druga i ostatnia wziątka broniących. Rozgrywający skompletuje zaś lew 11. Przeciwko 3BA z dużo słabszej rękiN obrońca E zawistuje jednak ♠D. Rozgrywający zabije ♠A w dziadku, a W zachęci, dokładając ♠4. N zagra podobnie jak w wariancie poprzednim: ♣A, ♣W i trefla. Po ♣K W będzie kontynuował pikiem. Podobnie jak poprzednio – rozgrywający przejdzie do ręki ♦A, zgra ♣D i zaimpasuje kara waletem na stole (jeśli rzecz jasna na taki impas się zdecyduje). W weźmie wówczas lewę na ♦D i wyjdzie w pika, a jego partner odbierze dwie lewy w tym kolorze. Łącznie broniący wezmą ♣K, ♦D oraz dwa piki, a N – jedynie dziewięć wziątek. Oczywiście rozgrywający może uratować jedną lewę, przepuszczając (pierwszą albo) drugą rundę pików. Wówczas po dojściu na ♦D W nie będzie już posiadał pika, przeto broniący wezmą tylko trzy, a rozgrywający dziesięć lew. W turnieju na maksy przy tak dużej karcie na linii NS przepuszczenie pika nie będzie jednak posunięciem ani łatwym, ani oczywistym. Przecież przy ♦D x x u E (zamiast rzeczywistej ♦10 x x tamże) nieoddanie pika, a potem impas ♦W dałby rozgrywającemu nie tylko 10, ale i 11 wziątek.

Słowem, w protokole rozdania pojawią się minimaksowe wpisy 660 dla NS, ale też tylko 630 i 600 dla tej strony. Nie mówiąc już o tym, że niektóre gry 4BA(N) po oczywistym wówczas ataku ♠D mogą nawet zostać przegrane bez jednej…

Minimaks teoretyczny: 5BA(NS), 11 lew; 660 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11(NS);

♦ – 11(NS);

♥ – 10(NS);

♠ – 10 (NS);

BA – 11 (NS).