Rozdanie 13; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 13 Rozd. N, po partii: obie	♠ K4 ♥ QJT ♦ A982 ♣ K986
♠ J97 ♥ A6532 ♦ QT5 ♣ J3		♠ QT8652 ♥ ♦ 7643 ♣ A54
	♠ A3 ♥ K9874 ♦ KJ ♣ QT72

¹ naturalne, 5⁺♥, forsing

² W nie licytuje 3♠, aby nie prowokować partnera do ewentualnej obrony 4♠

Na dużej większości stołów ósmego już w tym roku turnieju Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski ostatecznym kontraktem w tym rozdaniu staną się 4♥(S). Przeciwko tej grze W zaatakuje pikiem. Na pierwszy rzut oka będzie się wydawało, że do oddania jest tylko ♥A, ♣A oraz ewentualnie drugi trefl, kontrakt będzie zatem wyglądał bezpiecznie. Już w drugiej lewie okaże się wszakże, iż atuty dzielą się 5–0, przeto trzeba będzie stoczyć trudną walkę o swoje. Przewagą rozgrywającego będzie jednak świadomość, iż piki dzielą się 3(W)–6(E), a ♣A prawie na pewno znajduje się u gracza E (wprawdzie skoczył on na 2♠, ale też jest po partii). Powiedzmy, że rozgrywający zabije pierwszą lewę ♠A w ręce, po czym zagra raz i drugi w atu, założy bowiem, że W dwa razy kiery przepuści. Można będzie kontynuować atutowanie albo już teraz zabrać się za rozwiązanie problemu treflowego, kiedyś bowiem i tak trzeba będzie to uczynić. Problem ten sprowadzi się do oddania tylko jednego trefla, można więc przyjąć, iż jest to problem trafienia waleta w tym kolorze. Byłoby to jednak podejście i błędne, i nieskuteczne, po ujawnieniu się w ręce W trzech pików i pięciu kierów (zatem ośmiu kart w kolorach starszych), zaś u jego partnera sześciu pików i ani jednego kiera (sześć kart w starszych), należałoby zlokalizować ♣W w ręce E i tam właśnie go poszukać (nawet przy założeniu, iż posiada on jeszcze jedną znaną kartę, tj. ♣A). Jak widać, doprowadziłoby to rozgrywającego do nieuchronnej wpadki.

Należy tu jednak zastosować się do inne zasady – wskazania: otóż gdy mamy w kolorze osiem kart bez asa i waleta, a przy tym wiemy, który z przeciwników posiada asa, oraz przy założeniu, że kolor ten dzieli się3–2 (co tu możemy jak najbardziej przyjąć) – optymalną drogą do zdobycia w nim trzech wziątek jest zagranie w pierwszej jego rundzie blotką pod przeciwnika posiadającego asa; nie osiągniemy wówczas celu jedynie w przypadku, gdy gracz ten posiada trzy karty z asem i waletem (tu: ♣A W x). Kiedy zatem zdecydujemy się rozpocząć trefle już w czwartej lewie, należy zagrać ze stołu blotkę – do damy w ręce. A gdy ta utrzyma się, kontynuować blotką, w razie czego zakładając u E drugiego asa (tu byłoby to równoważne impasowi ♣W, na NS są bowiem stosowne blotki w tym kolorze). W rzeczywistości od W wyskoczy ♣W, przeto rozgrywający pobije go ♣K na stole, zaś E poprawi ♣A. Obrońca ten może następnie podać partnerowi przebitkę treflową, ale z takim samym skutkiem lewowym będzie mógł kontynuować pikiem. Rozgrywający utrzyma się wtedy ♠K w dziadku, po czym na przykład wyjdzie trzeci raz w trefle. W będzie mógł przebić tę lewę blotką atu, ale ponadto dostanie jeszcze tylko wziątkę na ♥A. W sumie broniący dostaną zatem ♣A oraz dwa kiery, przeto kontrakt 4♥(S), mimo najgorszego z możliwych podziału atutów, zostanie pewnie zrealizowany.

W protokole rozdania spotkamy zatem minimaksowe 620 dla NS, ale też wpadkowe 100 dla WE, nie wszystkie końcówki kierowe zostaną bowiem zrealizowane, przede wszystkim dlatego, że rozgrywający nie poradzą sobie z problemem treflowym.

Minimaks teoretyczny: 4♥(NS), 10 lew; 620 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11(N!);

♦ – 9(NS);

♥ – 10 (NS);

♠ – 7 (WE);

BA – 8 (NS).