Rozdanie 3; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 3 Rozd. S, po partii: EW	♠ AQ7 ♥ T52 ♦ A76543 ♣ T
♠ J9643 ♥ J943 ♦ ♣ AJ83		♠ T852 ♥ KQ7 ♦ J98 ♣ Q52
	♠ K ♥ A86 ♦ KQT2 ♣ K9764

¹ niekorzystne założenia, minimalna siła i słabiutkie piki, jedynym aktywem ręki W jest układ, ale to chyba za mało na wejście do licytacji

² zbyt słaba jakość koloru na inwitujący skok na 3♦

³ pozostaje rebid 1♥

⁴ nawet teraz bardziej niż wątpliwe

⁵ 9–11, 6⁺♦, kolor marnej jakości

⁶ uzgodnienie koloru partnera z równym układem i fitem bez figury mija się z celem

⁷ wywiad bezatutowy

Wychodzi tu przepiękny szlemik w kara, trudno jest to jednak z pozycji graczy NS dostrzec, szczególnie w świetle duplikacji pikowej. Paradoksalnie, to ona właśnie pozwala na pozbycie się z rękiS dwóch kierów i czyni grę premiową w kara tak znakomitą propozycją. Szlemik jest zatem bardzo trudny do wylicytowania w racjonalny, normalny sposób. Owszem, można zagrać 5♦, ale wtedy to już lepiej postawić na 3BA i liczyć na zdobycie nadróbki/-ek. W tym wypadku N ma 10 oczywistych wziątek: sześć karowych, trzy pikowe i ♥A – i tyleż właśnie powinien zdobyć, niezależnie od pierwszego wistu i dalszej obrony ze strony przeciwników. Stąd protokół rozdania powinny wypełnić przede wszystkim wpisy 430 dla NS.

Przy podziale atutów 2–1 6♦ byłoby kontraktem absolutnie bezproblemowym, rozgrywający po prostu przebiłby w dziadku dwa kiery (po wyrzuceniu stamtąd dwóch kart tego koloru na ♠A D). Teraz jednak wymagana byłaby duża staranność i zdolność antycypacji (złego rozkładu atutów). Wist ♥K rozgrywający musiałby zabić na stole ♥A, po czym ściągnąć ♠K, przejść do ręki karem (gdyby w trzeciej lewie zagrał ze stołu ♦K, musiałby go przejąć w ręce asem!), na ♠A D zrzucić z dziadka dwa kiery i wyjść z ręki ♣10. Powiedzmy, że E położyłby na nią ♣D, zaś zagranego ze stołu ♣K W pobiłby ♣A i wyszedł – załóżmy – kierem. Rozgrywający przebiłby ♦10 na stole po czym musiałby stamtąd zagrać ♣9, a potem ♣7 i zaekspasować W ♣W i ♣8. A w końcu dostałby się do dziadka ♦K, atutując przy tym do końca, i na dobrą ♣6 pozbył się z ręki ostatniego kiera. Rozgrywka może niełatwa, ale – przypominam – konieczna w autentycznym rozdaniu dlatego, że atuty podzieliły się 3–0 (szansa 22%). Przy normalnym ich rozkładzie 2–1 (78%) rozgrywka sprowadziłaby się do stwierdzenia tego faktu, a następnie pokazania przeciwnikom kart.

Minimaks teoretyczny: 6♠(WE) z kontrą, 9 lew; 800 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 12 (NS);

♥ – 8 (NS);

♠ – 9 (WE);

BA – 10 (NS).