Rozdanie 19; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 19 Rozd. S, po partii: EW	♠ AQ853 ♥ 987542 ♦ K3 ♣
♠ 76 ♥ KT ♦ AQJ74 ♣ T876		♠ T ♥ AQJ63 ♦ 98 ♣ AQJ54
	♠ KJ942 ♥ ♦ T652 ♣ K932

¹ dwukolorówka Wilkosza

² naturalne, tylko pięć kierów, ale układ 5–5

³ S jest w zasadzie pewien, że partner ma kiery (jeśli nie, W uzgodni ten kolor), nie daje jednak kontry do koloru (tak grało się po wilkoszu na szczeblu dwóch), gdyż obawia się, iż przy jego renonsie kontrakt 2♥(E) z kontrą może łatwo zostać zrealizowany (w rzeczywistości dałoby się go położyć, ale tylko bez jednej); z drugiej strony S ma pewność znakomitego sfitowania drugiego koloru partnera, w sposób czytelny go więc wywołuje, nie boi się przy tym gry na szczeblu czterech [mógłby to też zrobić zapowiedziami 2BA czy 3♣ – do koloru partnera (kontra na szczeblu trzech byłaby karna), to wszystko zależy jednak od ustaleń pary (a o te coraz trudniej, coraz mniej zawodników gra bowiem tą pożyteczną i jak mało która polską konwencją)]

⁴ jeśli nie gwarantuje ona pełnego fitu kierowego, ale jest przede wszystkim wistowa bądź wskazuje ogólnie silną kartę

⁵ naturalne

⁶ drugi kolor

⁷S znalazł najlepszy z możliwych kolor uzgodniony

⁸ z licytacji przeciwników wynika, że kolory bardzo źle się dzielą, W, znający też niekorzystne dla swojej strony założenia, powinien zatem zachować wstrzemięźliwość i powstrzymać się przed zgłoszeniem 5♣

⁹ tym bardziejdotyczy to odlicytowanego już, i to ponad stan, gracza E

¹ dwukolorówka kiery i inny

² S ma pewność znakomitego sfitowania drugiego koloru partnera, pyta go zatem o niego, sugerując przy tym większą siłę, niż posiada w rzeczywistości

³ kiery i piki

⁴ to najlepsza z możliwych wiadomość dla zawodnika S

Na znakomitej większości stołów turnieju ostatecznym kontraktem będą zatem 4♠(N). Nawet gdyby przeciwko tej grze obrońca E oddał pierwszy wist w atu, a jego partner po dojściu do ręki ♦A pikiem powtórzył, to i tak rozgrywający przebiłby na stole trzy kiery, po drodze wyeliminował kara, a w końcówce wpuścił E kierem. Ten odebrałby wówczas ♥A D oraz ♣A, ale ostatnią wziątkę rozdania musiałby oddać dziadkowi na ♣K. W istocie jedynie pierwszy wist w atu ograniczyłby rozgrywającego do 10 lew, po każdym innym ataku byłby już on bowiem w stanie zrobić nadróbkę. Na przykład gdyby E wyszedł w karo, a jego partner zabił pierwszą lewę asem i odwrócił w atu, N utrzymałby się ♠A w ręce, przebił na stole kiera, wrócił do ręki ♦K (lub przebitką treflową), przebił w dziadku kiera, przebił w ręce trefla, przebił kiera, przebił trefla i wyszedł z ręki kolejnym kierem, tyle że nie przebiłby go na stole, tylko zrzucił stamtąd karo. W końcówce…

… E miałby do wyboru zagrać ♥A i wyrobić przeciwnikowi fortę tego koloru w ręce albo wyjść w trefla, dając mu 11. wziątkę na ♣K na stole. Na pewno zagrałby ♣A, którego rozgrywający przebiłby w ręce, następnie zaś przebiłby w dziadku kiera, fortując przy tym ostatnią kartę tego koloru w ręce, po czym zagrałby ze stołu dobrego ♣K. W przebiłby ♠7, ale N nadbiłby ♠D i wziął ostatnią lewę na wyrobioną ♥9.

W protokole tego rozdania spotkamy więc minimaksowe zapisy 420 dla NS, ale też 450 dla tej strony. A od czasu do czasu nawet wyższe, gdyby bowiem w sekwencji zaprezentowanej jako pierwsza W poszedł jednak w 5♣, S na pewno skontrowałby go i zawistował lawintalową ♠9, czy nawet ♠W. N i tak wiedziałby z licytacji, że partner nie ma kierów, zabiłby więc pierwszą lewę ♠A i odwrócił do przebitki ♥2 (byłoby bowiem bardzo prawdopodobne, iż S ma pięć pików; zresztą ewentualna druga lewa pikowa ani druga przebitka kierowa nie mogłaby uciec, przecież z punktu widzenia e-N-a na swoją kontrę na 5♣ partner musi mieć też kontrolę treflową, najprawdopodobniej w postaci czwartego króla bądź asa). Partner przebiłby i wyszedł w zalawintalowane kara. Nawet jeśli rozgrywający zabiłby w dziadku ♦A i zagrał ♣A i treflem, S wskoczyłby ♣K, dopuścił partnera na ♦K i przebił jeszcze jednego kiera. Doszłoby zatem do wpadki bez trzech, za 800. A gdyby nawet NS puścili w jakiś sposób lewę, to i tak zapisaliby po swojej stronie protokołu 500 punktów, a więc więcej niż wartość ich własnej, przedpartyjnej końcówki.

Minimaks teoretyczny: 4♠(NS), 10 lew; 420 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 8 (WE);

♥ – 7 (WE);

♠ – 10 (NS);

BA – 7 (WE).