Rozdanie 17; rozdawał N, obie przed partią.

	♠ Q6 ♥ J10973 ♦ J942 ♣ 72
♠ 75 ♥ A84 ♦ Q7653 ♣ J109		♠ K942 ♥ Q52 ♦ A108 ♣ AQ4
	♠ AJ1083 ♥ K6 ♦ K ♣ K8653

¹ powiedzmy, że jest to wskazanie karty dwukolorowej w skladzie 5♠–4⁺♣/♦

albo:

¹ powiedzmy, że jest to wskazanie karty dwukolorowej w składzie 5♠–4⁺♣/♦

² lebensohlowe

³ automatyczne

⁴ sign off na karach

¹ kontra dwukolorowa: 5♥/♠–4⁺♣/♦ (ewentualnie z dodatkowym wariantem: 5⁺–4⁺ w kolorach starszych)

² 7 PC w składzie zrównoważonym, zatem W nie będzie raczej uciekał na 2♦

³ do koloru parntera

⁴ 5♠–4⁺♣

albo:

¹ kontra dwukolorowa: 5♥/♠–4⁺♣/♦ (ewentualnie z dodatkowym wariantem: 5⁺–4⁺ w kolorach starszych)

² W może jednak pomyśleć o własnej grze w ten kolor

³ E nie przepchnie się raczej na 3♦, ma bowiem układ 4333 z czterema niezłymi pikami

Batalia częściówkowa na niewysokim szczeblu, w istocie będzie to jednak typowa walka o wpadkę, przynajmniej teoretycznie rzecz biorąc. Oczywiście graczS nie pozwoli przeciwnikowi E rozgrywać 1BA, które ten ostatni miałby szansę i powinien zrealizować. Jednak już 2♠(S) winny zostać położone, tyle że obrońca W będzie wówczas miał zupełnie naturalny wist ♣W, po którym kontrakt będzie już mógł zostać zrealizowany. Rozgrywający zdoła bowiem wtedy przebić na stole trefla i podegrać stamtąd kiery – i jeżeli jeszcze tylko rozwiąże ten ostatni kolor trafnie, ograniczy swoje przegrywające do trefla, kiera i albo kara oraz dwóch pików, albo dwóch kar oraz pika. Inna sprawa, że po otwarciu zawodnika E 1BA jego partner powinien później – przeciwko 2♠(S) – wyjść w atu, co otworzy drogę do pewnego położenia gry.

Będzie wszakże zdarzać się i tak, że swoje trzy grosze wtrąci także do licytacji zawodnik W. Jeśli będzie miał ku temu szansę i uczyni to na szczeblu dwóch, zgłaszając wówczas 2♦, to i takS raczej powie później 2♠, a otwierający nie przepchnie sięjuż na 3♦; Ma przecież równiutki układ i cztery niezłe piki. Jeżeli jednak W zdecyduje się także walczyć po wejściu e-S-a 2♠, skończy się to na kontrakcie 3♦(WE). Teoretycznie rzecz biorąc, będzie on już mógł zostać położony bez dwóch [2♦(E) bylyby jednak możliwe do zrealizowania].

W protokołach rozdania powinny zatem dominować niewysokie obustronne zapisy za wpadki: 50 i 100 dla NS oraz 50 dla WE. Grę własną częściej zrealizuje strona NS, będą to analizowane już 2♠, warte 110 punktów (dla NS).

Minimaks teoretyczny: 1BA(WE), 7 lew albo 2♦(E!), 8 lew; 90 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (E!);

♦ – 8 (E!);

♥ – 7 (NS);

♠ – 7 (NS);

BA – 7 (WE).