Rozdanie 3; rozdawał S, po partii WE.

	♠ KJ43 ♥ 87 ♦ AJ ♣ KQJ98
♠ 9 ♥ AQ10932 ♦ Q1093 ♣ 32		♠ Q65 ♥ KJ5 ♦ K7642 ♣ 65
	♠ A10872 ♥ 64 ♦ 85 ♣ A1074

¹ naturalne słabe dwa

² podniesienie do 4♥, z układem bez singletona oraz w założeniach niekorzystnych, byłoby zbyt ryzykowne (chociaż w tym rozdaniu kontrakt ten można by bylo położyć tylko bez jednej)

³ w tej pozycji S powinien skoczyć na 4♠; jego 3♠ – w licytacji dwustronnej – byłyby zapowiedzą zbyt anemiczną (przepychową)

¹ multi

² kontra byłaby wywoławcza do hipotetycznych pików otwierającego (bądź wskazywałaby silną rękę), N musi zatem na na razie spasować

³ dobre fity w obu kolorach starszych, zasadniczo blokujące

⁴ kontra wywoławcza (zasadniczo pełnowartościowa, mimo że formalnie rzecz biorąc, dana na pozycji reopen)

⁵ i w tej sytuacji nie ma co dzielić włosa na czworo, w licytacji dwustronnej wolno też bowiem nieco przelicytować kartę, więc tu: skoczyć na 4♠ (jak poprzednio)

Mimo kierowych przeszkód wznoszonych przez przeciwników większość par NS, biorących udział w ósmym już turnieju Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski, powinna sobie w tym rozdaniu poradzić i zapowiedzieć ze wszech miar prawidłową końcówkę w piki. Wprawdzie WE mają tu jeszcze opłacalną obronę 5♥ (500 za bez dwóch z kontrą), gracz W ograniczy się jednak najprawdopodobniej do otwarcia słabymi 2♥ lub 2♦ multi, a jego partner – z uwagi na rękę bez singletona oraz niekorzystne założenia – poprzestanie na podniesieniu do 3♥, no, może do 4♥. Proszę wszakże zauważyć, iż gdyby WE poszli jednak na 5♥, to ich przeciwnicy, aby uratować dobry zapis, musieliby przelicytować je w ataku 5♠, a później jeszcze – rzecz jasna – kontrakt ten zrealizować.

Najczęściej jednak skończy się na 4♠(S), przeciwko którym obrońca W zaatakuje najprawdopodobniej ♥A (będzie to bowiem kolor uzgodniony strony WE). E powinien wówczas dodać ♥W – aby zalawintalować kara i zachęcić partnera do ściągnięcia w drugiej lewie ♥D, a w trzeciej – do otwarcia kar właśnie. E nie będzie przecież jeszcze wiedział, że to jego partner posiada ♦D, kolor ten może zatem zostać otworzony z dowolnej strony stołu. Zatem niech W ściągnie ♥A oraz ♥D, a potem wyjdzie w kara. Rozgrywający zabije rzecz jasna ♦A w dziadku, po czym –nie tylko aby wziąć jedenaście lew, ale w ogóle gry swojej nie przegrać – będzie musiał wyłapać ♠D, tj. zgrać ♠K, zagrać ♠W na impas, ściągając trzeci raz atu, a potem wykorzystać pięć wziątek treflowych i na ostatnią z nich pozbyć się z ręki kara. Weźmie wówczas 11 lew, wartych 450 punktów. Gdyby jednak pików nie trafił, E przebije potem damą atu trzecią rundę trefli i ściągnie kładącą kontrakt lewę na ♦K. To gracze WE zapiszą sobie wtedy po swojej stronie protokołu 50 punktów.

Trafienie ♠D będzie tu posunięciem możliwym, nawet wskazanym, ale bynajmniej nieoczywistym. Owszem, W pokazał w licytacji sześć kierów, ale jego partner ujawnił posiadanie w tym kolorze trzech kart. Gdyby te wartości wynosiły 6(W) – 2(E), sprawa byłaby oczywista, a impas ♠D w drugiej rundzie koloru – czysty. Przy układzie kierów 6(W) – 3(E) nadal istnieją wskazania, iż E ma dłuższe od swojego partnera piki, nie są one jednak tak mocne jak w przypadku pierwszym (6–2). Teraz bowiem można się alternatywnie spodziewać, iż układ ręki W to 2–6–3–2, a E – 2–3–6–2.

Rozgrywający końcówki pikowe będą zatem brać tak jedenaście (po zaimpasowaniu ♠D w ręce E), dziesięć (po zagraniu pików z góry, tyle że wcześniej – nieotworzeniu przez obrońców kar), jak i tylko dziewięć lew (otworzenie kar, piki górą). Protokoły rozdania wypełnią więc przede wszystkim wpisy w wysokości 450 dla WE, ale też tylko 420 dla tej strony, jak i 50 po stronie przeciwnej.

Mini maks teoretyczny: 5♠(WE), 11 lew; 450 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (NS);

♦ – 9 (WE);

♥ – 9 (WE);

♠ – 11 (NS);

BA – 7 (NS).