Rozdanie 31; rozdawał S, po partii NS.

	♠ J865 ♥ 1073 ♦ Q32 ♣ KJ9
♠ AK97 ♥ Q95 ♦ 965 ♣ Q53		♠ Q104 ♥ A62 ♦ A8 ♣ 108762
	♠ 32 ♥ KJ84 ♦ KJ1074 ♣ A4

¹N ma na tyle słabą rękę, iż wolno mu się spodziewać, że gra w kolor będzie tu bezpieczniejsza od gry w bez atu

A że siły są w rozdaniu wyrównane, chodzi przede wszystkim o to, aby wziąć w nim zapis na swoją stronę, nawet jeśli nie będzie on najwyższy z możliwych. Dlatego właśnie zawodnik ten powinien postawić przede wszystkim na bezpieczeństwo i mimo układu 4333 przenieść partnerowe 1BA na 2♦. Gracze WE nie włączą się raczej do walki, jako że nie mają armat (mimo lekkiej przewagi siły 21:19 PC). Przeciwko ostatecznym 2♦(S) obrońca W zaatakuje najprawdopodobniej ♠A, a w drugiej lewie wyjdzie w atu. A może nawet – wziąwszy pod uwagę fakt, że piki licytował dziadek – odda w karo już pierwszy wist. Gracz E powinien zabić drugą lewę ♦kA i zagrać ♠D, winien bowiem dojrzeć niebezpieczeństwo pozbycia się przez rozgrywającego pika z ręki na dziadkowego trefla; E nie posiada przecież w treflach żadnej figury. Po takim wstępie rozgrywający będzie jeszcze musiał oddać dwa kiery, zrobi zatem tylko swoje, warte 90 punktów. Gdyby natomiast broniacy nie odebrali szybko obu pików, a gracz S zdecydował się wówczas na zaimpasowanie ♣D, to istotnie uciekłby z jednym z przegrywających pików, zrobił cenną nadróbkę i zapisał po swojej stronie protokołu 110 punktów.

Teoretycznie rzecz biorąc, najwyższy kontrakt – 2♠! – wychodzi tu parze WE. Gracze ci nie wejdą jednak na ogół w ogóle do licytacji, a o zagraniu przez nich w piki – po zalicytowaniu przez e-N-a jako pierwszy tego koloru – nie będzie w ogóle mowy.

Protokoły rozdania zdominują więc niewysokie – około setki – zapisy po stronie NS.

Minimaks teoretyczny: 2♠(WE), 8 lew; 110 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 8 (NS);

♥ – 7 (NS);

♠ – 8 (WE);

BA – 6 (NS).