Rozdanie 22; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 22 Rozd. E, po partii: EW	♠ 876 ♥ Q93 ♦ K62 ♣ J754
♠ QJ942 ♥ A5 ♦ Q98 ♣ 963		♠ AT3 ♥ JT8 ♦ JT3 ♣ QT82
	♠ K5 ♥ K7642 ♦ A754 ♣ AK

¹ równiutki układ, ale jest te sześć miltonów oraz trzecia figura w karach

² skład bez singla, ale za to 17 PC w samych asach i królach

albo:

^{1, 2} nawet gdyby N zdecydował się w pierwszym okrążeniu spasować, to po nadwyżkowej kontrze partnera będzie musiał zapowiedzieć końcówkę

Marna to końcówka, oj, marna, ponieważ jednak zwycięzców się nie sądzi… W pikach as stoi, W ma drugiego ♥A, a kara dzielą się 3–3 [szanse dodatkowe to krótka (singlowa bądź druga) ♣D (szansy trzeciej damy nie da się wykorzystać ze względu na niedobory atutowo-komunikacyjne oraz możliwość przegrania wówczas wykładanej przy podziale kar 3–3 gry) oraz manewr Guillemarda w karach], zatem żaden szanujący się rozgrywający nie powinien mieć problemów ze skompletowaniem wymaganych 10 wziątek. W wyjdzie ♠D, a jego partner zabije ♠A i pikiem powtórzy. Po wzięciu drugiej lewy na ♠K rozgrywający powinien wyjść z ręki blotką atu. Powiedzmy, że W dołoży ♥5, zatem lewę tę zdobędzie dziadkowa ♥D. W czwartej lewie dobrze będzie puścić blotkę karo wkoło, aby przygotować wykorzystanie wspomnianej szansy dodatkowej, gdy W przy ♥A x ma też tylko dwa kara (w oparciu o tzw. manewr Guillemarda). Po wzięciu tej lewy przeciwnicy ponowiliby pikiem, którego gracz S przebiłby w ręce, a potem wyszedł z niej małym kierem – na szansę ♥A x u gracza W. Ta spełniłaby się, a po wzięciu lewy obrońca ten zagrałby – powiedzmy – treflem (wyjście w pika – pod podwójny renons, byłoby działaniem na korzyść rozgrywającego). S wziąłby ♣A w ręce, a potem zagrałby ♦K i karo do asa. Gdyby okazało się, że kara były rozłożone 3–3, rozgrywający ściągnąłby też ♥K i wykorzystał fortę karową (oraz ♣K i ostatni atut). Natomiast gdy W nie dodałby kara w trzeciej rundzie tego koloru, rozgrywający przebiłby ostatnie karo z ręki ostatnim atutem stołu; podczas gdy E, posiadacz ostatniego atutu broniących, musiałby dopłacić karo do koloru. Po tej przebitce S wróciłby do ręki ♣K (albo przebitką trefla, jeśli odegrałby ten honor wcześniej) i ściągnął ♥K.

Wracając jeszcze do wzmiankowanej szansy dodatkowej w postaci ♣D x x, owszem, przy pewnych układach dałoby się ją skutecznie wykorzystać, np. przy układzie ręki W 5–2–2–4 (i ♣D x x w ręce jego partnera), ale po pierwsze, nie pozwoliłoby to zagrać na manewr Guillemarda, po drugie zaś, mogłoby doprowadzić do wpadki nawet przy podziale kar 3–3, na przykład w autentycznym rozdaniu. Po ściągnięciu przez rozgrywającego w trzeciej i czwartej lewie ♣A K z ręki, a następnie zagraniu kiera do damy i przebiciu w ręce blotki treflowej, a potem puszczeniu kiera wkoło – W skróciłby rękę e-S-a pikiem i wypromował swojemu partnerowi wziątkę na waleta atu. Po prostu rozgrywający nie mógłby sobie pozwolić na przebicie w ręce trefla (chyba że rzeczywiście spadałaby ♣D x x), potem bowiem drugi skrót pikowy okazałby się dlań śmiertelny i spowodował wpadkę nawet gdyby kara dzieliły się 3–3.

Przy autentycznym rozkładzie kar z rozgrywką nie będzie jednak najmniejszych problemów, przeto podstawowym wpisem w turniejowych protokołach rozdania będzie minimaksowe 420 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 4♥(NS), 10 lew; 420 dla NS

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7(NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 10 (NS)

♠ – 7 (WE)

BA – 8 (NS).