Rozdanie 9; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 9 Rozd. N, po partii: EW	♠ K94 ♥ J7 ♦ 972 ♣ QJ954
♠ AT2 ♥ 985 ♦ KQT83 ♣ 63		♠ J5 ♥ AT63 ♦ A54 ♣ KT87
	♠ Q8763 ♥ KQ42 ♦ J6 ♣ A2

albo (raczej):

Najlepsza dla strony WE byłaby częściówka w bez atu, kiedy to rozgrywający zawsze mógłby wziąć osiem lew, a po wskazanym ataku pikiem nawet dziewięć, przynajmniej gdyby rozpoczął trefle blotką do siódemki na stole (albo nawet do dziesiątki, a S – po zabiciu jej ♣A – nie powtórzyłby ♣2, tylko kontynuował pikiem). Z drugiej strony, S może tu wygrać 2♠, gdy tylko przebije na stole kiera, co nie powinno być trudne.

Natomiast już 3♦(W) mogą zostać położone, choć w tym celu N musiałby zaatakować ♥W albo w atu. Po wyjściu w uzgodnione piki – W zrobi już swoje, a przynajmniej będzie miał ku temu szanse: pobije ♠D asem w ręce i powtórzy pikiem, zaś N weźmie tę lewę ♠K i wyjdzie ♥W. W będzie musiał zabić w dziadku ♥A i zagrać cztery razy w atu. Obrońca S, aby zachować ♥K D oraz ♣A, będzie musiał wyrzucić dwa piki, wówczas rozgrywający ściągnie jeszcze swój ostatni atut, odbierając e-S-owi ostatniego pika i wpuści go kierem. W dwukartowej końcówce obrońca ten zagra zatem ♣A i trefla – do ♣K w dziadku – i ten stanie się dziesiątką wziątką rozgrywającego.

Słowem, w protokole tego rozdania spotkamy przede wszystkim następujące wpisy: 120, 150, 110 i 50 [3♠(NS) bez jednej] po stronie WE, ale też – w wyraźnie mniejszej liczbie – 110 oraz 100 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 3♠(NS) z kontrą, 8 lew; 100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 8 (WE);

♥ – 7 (WE);

♠ – 8(NS);

BA – 8 (WE).