Rozdanie 6; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 6 Rozd. E, po partii: EW	♠ 84 ♥ 8632 ♦ AKQ97 ♣ 65
♠ KJ973 ♥ T7 ♦ J864 ♣ A8		♠ A6 ♥ AKJ ♦ 53 ♣ KJ9432
	♠ QT52 ♥ Q954 ♦ T2 ♣ QT7

Nasz System:

¹ choćby po to, aby pokazać partnerowi wist na ewentualne 3BA(E)

² wskazanie nadwyżki, rebid 3♣ można by dać ze słabszą kartą

³ W w zasadzie trzyma kara i uznaje, że w tym momencie jest to dla partnera informacja najbardziej istotna

⁴ longer treflowy, silna ręka (po uprzedniej kontrze), oczywiście alternatywą jest podniesienie do 3BA (zapowiedź praktyczna)

⁵ naturalne, propozycja gry w piki (a więc kara trzymane tylko raz)

Wspólny Język:

¹ choćby po to, aby pokazać partnerowi wist na ewentualne 3BA(E)

² 5⁺♣, 16⁺ PC, forming na jedno okrążenie

³ kolor przeciwnika, przesądzenie dogranej, partner może mieć trzy piki, a W trzyma kara co najwyżej raz

⁴ quasi-naturalne, ale – przede wszystkim – brak trzech pików i zatrzymania karowego

⁵ propozycja kontraktu, ale też informacja, że kara są trzymane tylko raz

⁶ sekwencja partnera informuje też o posiadaniu przezeń pięciu pików, więc E – z niespecjalnie solidnymi treflami – ma tu poważne podstawy, by przenieść na 4♠

W rozdaniu tym będą dominować końcówki: bezatutowa i pikowa. Przeciwko 3BA(W) obrońca N zawistuje w kara: asem, królem (by partner się odblokował albo dał ilościówkę) albo blotką! I to ostatnie wcale nie będzie posunięciem abstrakcyjnym, z licytacji pierwszy wistujący będzie bowiem wiedział, przynajmniej jeśli uwierzy graczowi rozgrywającemu, że ten ostatni kara trzyma, musi więc mieć w tym kolorze czwartego waleta. A przecież N nie ma bocznego dojścia.

Po ataku figurą karową S będzie rzecz jasna musiał się odblokować ♦10. Najprawdopodobniej w drugiej lewie N wyjdzie wówczas w kiera, a rozgrywający zabije na stole ♥A, zgra ♣A i zrobi impas ♣W w dziadku. S pobije go ♣D, powtórzy karem i jego partner odbierze cztery wziątki w tym kolorze – na bez dwóch. Podobnie zakończy się rozdanie po wyrozumowanym wiście blotką karową, choć oczywiście wpadka wyniesie wówczas tylko bez jednej. W widne karty będzie nawet istnieć wtedy rozgrywka wygrywająca, polegająca na powtórzeniu przez rozgrywającego karem! (po ewentualnym ściągnięciu wcześniej ♠A i ♣A K), a potem – gdy N odbierze wszystkie cztery wziątki w tym kolorze – zduszeniu jego partnera w przymusie na trzy kolory, w praktyce jednak nikt tak raczej nie zagra.

Nieco większe szanse praktyczne będzie miał kontrakt 4♠(W). Przeciwko tej grze N również zaatakuje ♦A, aby jednak na pewno grę położyć, musiałby następnie wyjść w kiera, aby rozpocząć proces wytrącania dojść tym kolorem do stołu, gdzie będą mogły zostać wyrobione trefle. Najprawdopodobniej jednak N powtórzy jeszcze też ♦K, a wówczas rozgrywający dostanie swoją szansę, a może tylko szanskę. Powiedzmy, że w lewie trzeciej N będzie kontynuował blotką karową, wówczas będzie można obrzucić coś ze stołu, a potem trzy razy zaatutować z impasem damy i wyrobić sobie przebitką trefle. Kiedy jednak w trzeciej lewie N zagrałby ♦D, szansa oferowana rozgrywającemu stałaby się w zasadzie czysto teoretyczna, musiałby on bowiem przebić tę lewę w dziadku asem atu, a następnie zrobić w ręce impas ♠9 (!), ściągnąć ♠K, odebrać swoje wziątki w treflach i kierach, a w międzyczasie przebić w ręce trefla. Doszłoby wtedy do na przykład takiej końcówki:

Po zagraniu z dziadka dobrego treflaS, niezależnie od swoich poczynań, dostałby tylko jedną wziątkę. Inny wariant, trzykartowy, po ściągnięciu też ♥K:

Znów trefl ze stołu i S bierze tylko jedną lewę. Dla powodzenia tego wariantu konieczny był jednak dobry ♦W w ręce W.

W protokole rozdania znajdzie się dużo wpadek, za 100 i 200 po stronie NS. Oczywiście, od czasu do czasu będą też jednak wygrywane/wypuszczane końcówki – i w bez atu, i w piki.

Minimaks teoretyczny: 3♠(WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (WE);

♦ – 7 (WE);

♥ – 8(WE);

♠ – 9(WE);

BA – 7 (WE).