Rozdanie 29; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 29 Rozd. N, po partii: obie	♠ 3 ♥ KJT ♦ K963 ♣ AT543
♠ KJ752 ♥ Q52 ♦ Q ♣ Q872		♠ AT6 ♥ A764 ♦ A754 ♣ 96
	♠ Q984 ♥ 983 ♦ JT82 ♣ KJ

Nasz System:

¹ można też otworzyć 1♦

² naturalny, 7–10 PC

³ karna, partner wskazał trzy-cztery piki, przynajmniej w podstawowym wariancie swej kontry wywoławczej

⁴ partner dał kontrę wywoławczą, w jej podstawowym wariancie musi więc mieć co najmniej trzy piki, można zatem z powodzeniem zagrać w ten kolor nawet przy czwórce u e-S-a; kontra gracza W, a potem zapowiedzenie 2♠ wskazują zaś lepszą rękę niż (także naturalne) naturalne jego 2♠ w poprzednim okrążeniu

Wspólny Język:

¹ kontrę wywoławczą na otwarcie 1♦ można dać z dwoma treflami

² naturalny, 7–10 PC

³ karna, partner wskazał trzy-cztery piki, przynajmniej w podstawowym wariancie swej kontry wywoławczej

⁴ partner dał kontrę wywoławczą, w jej podstawowym wariancie musi więc mieć co najmniej trzy piki, można zatem z powodzeniem zagrać w ten kolor nawet przy czwórce u e-S-a; kontra gracza W, a potem zapowiedzenie 2♠ wskazują zaś lepszą rękę niż (także naturalne) naturalne jego 2♠ w poprzednim okrążeniu

⁵ partner może posiadać pięć kar, ma też singla pikowego, dla e-S-a kuszące jest zatem przepchnięcie się na 3♦ (także ze względu na znakomite uzupełnienie treflowe w swej ręce), nawet po partii

Po dosyć oczywistej wywoławczej kontrze E jego partner zapowie własną grę w piki, mimo iż jako pierwszy zgłosi ten kolor S. Ponieważ jednak w swym podstawowym wariancie zapowiedź E wskazała trzy-cztery piki, gracz W – z pięcioma kartami w tym kolorze – będzie miał pełne podstawy do zgłoszenia 2♠ (a w poprzednim okrążeniu karnie skontruje 1♠ przeciwnika z prawej). Po sekwencji rozpoczętej ortodoksyjnie naszosystemowym otwarciem 1♣ strona NS nie uzgodni już kar i ostatecznym kontraktem staną się 2♠ przeciwników. W zrealizuje tę grę, a po ataku blotką karową będzie nawet mógł wziąć nadróbkę. Rzeczywiście N nie dysponuje komfortowym pierwszym wistem, może jednak śmiało wyjść w singla atu, po pikowej zapowiedzi partnera rozgrywający i tak bowiem będzie już znał sytuację w tym kolorze. W będzie wtedy musiał dołożyć z dziadka blotkę, po czym – najlepiej – wejść na stół ♦A, przebić w ręce karo, wrócić do dziadka ♥A, przebić kolejne karo i odejść kierem albo treflem. Gdy po utrzymaniu się ♣W S połączy drugi raz atuty, rozgrywający utrzyma się ♠10 na stole i przebije w ręce jeszcze jedno karo. Sfinalizuje w ten sposób grę na odwróconą rękę, która przyniesie mu sześć lew atutowych (trzy na stole i trzy karowe przebitki w ręce), co wraz z dwoma czerwonymi asami da mu wymagane osiem wziątek.

Tam natomiast, gdzie N da otwarcie 1♦, gracze tej linii łatwo uzgodnią ten kolor, kiedy więc W powie potem 2♠, S będzie mógł przelicytować je 3♦. Przeciwnicy, uprzedzeni o złym rozkładzie swojego koloru uzgodnionego, nie pójdą już raczej na 3♠, przeto 3♦(N) staną się kontraktem ostatecznym. W tym wypadku to z kolei E nie będzie dysponował wygodnym pierwszym wistem, najprawdopodobniej wyjdzie więc w trefla, tym bardziej iż nie będzie świadom faktu, że jest to najdłuższy kolor rozgrywającego. Ułatwi to temu ostatniemu wyrobienie trefli, a że ponadto szybko zobaczy on ♦D oraz będzie w stanie dwukrotnie zaimpasować ♥D, nie powinien mieć problemów ze zrobieniem swojego. Co więcej, gracz E musi się starannie bronić (a dokładnie – spowodować, aby jego ♦7 została wypromowana na lewę), aby nie pozwolić przeciwnikowi na zrobienie nadróbki.

W protokole tego rozdania winno się zatem znaleźć dużo zapisów w wysokości 110 – i to po obu jego stronach, na linii NS pojawią się też na pewno wpisy o dwadzieścia punktów wyższe.

Minimaks teoretyczny: 3♦(NS), 9 lew; 110 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 7 (WE);

♠ – 8 (WE);

BA – 7 (NS).