Rozdanie 14; rozdawał E, obie przed partią.

Rozdanie 14 Rozd. E, po partii: -	♠ 9874 ♥ AQ75 ♦ 2 ♣ KT84
♠ 53 ♥ J9432 ♦ AKT65 ♣ 5		♠ AKJ62 ♥ ♦ QJ73 ♣ 9762
	♠ QT ♥ KT86 ♦ 984 ♣ AQJ3

¹ nieforsujące

² na pewno niedolicytowanie tej urodziwej ręki

albo:

¹ nieforsujące

² bardzo dobry fit karowy, mocno układowa ręka, inwit

³ w takich okolicznościach niejeden otwierający, także z układową ręką, dołoży końcówkę

Oczywiście w tym ostatnim wypadku będzie to trochę liczenie na fortunny fart, innej drogi jednak nie ma. A że akurat partner ma przesolidne kara (na skok na 4♦ pięciokart w tym kolorze jest obowiązkowy), posiada też singla trefl, a ponadto nie marnują mu się żadne figury w karach, 5♦ okaże się tu bardzo przyzwoitym kontraktem, o sporych szansach sukcesu. Raz jeszcze jednak powtarzam, druga sekwencja i jej rezultat to również w sporym stopniu zasługa sprzyjającego tu akurat stronie WE fartu. I jeszcze jedno – skok na 4♦ określiłem jako dobry opis tej karty i odbicie jej ogromnego potencjału układowo-wygrywającego. Malkontenci mogą wszakże postawić zarzut, iż przekreśla on możliwość zagrania 3BA, które od czasu do czasu mogą wychodzić. Ze statystycznego punktu widzenia karta W – z pięciokartowym fitem karowym oraz w zasadnie zupełnym brakiem honorów w pozostałych kolorach – jest wszakże dużo bardziej odpowiednia do gry w kolor aniżeli w bez atu. Na dobrą sprawę można sobie z nią śmiało darować jakikolwiek zamiary zagrania kontraktu firmowego.

Także rozgrywka na 5♦ musi być bardzo staranna – gracz E musi ją tak wytempować, aby wziąć zarówno siedem lew atutowych, jak i cztery pikowe (tyle bowiem może się statystycznie spodziewać po przebiciu na stole jednego pika). Naturalną (choć niejedyną skuteczną) drogą będzie zatem zagranie na odwróconą rękę, tj. przebicie w dziadku trzech czarnych kart oraz wyfortowanie pików w ręce. Powiedzmy, że przeciwko 5♦(E) S odda optymalny wist w atu. Załóżmy, że E zabije pierwszą lewę ♦A na stole – następnie zaś powinien oddać trefla. S weźmie tę lewę ♣W i powtórzy ♦9. Lewa ta koniecznie musi zostać zabita ♦D w ręce, po czym rozgrywający przebije w dziadku trefla, wróci do ręki ♠A, przebije kolejnego trefla, dostanie się do ręki ♠K i przebije na stole pika – fortując ten kolor. Teraz wystarczy już tylko przebić w ręce ♦7 kiera, ściągnąć ♦W i wykorzystać waleta i fortę pikową. W ręce pozostanie jeszcze tylko jeden trefl, którego w ostatniej lewie weźmie na asa obrońca S. Plan zrealizowany: E zdobył siedem wziątek atutowych (cztery w ręce i trzy przebitki na stole – dwie treflowe i jedną pikową) oraz cztery pikowe – trzy honory oraz jedną wyfortowaną blotkę.

Powtarzam, są też inne drogi prowadzące do wzięcia jedenastu lew – ta przedstawiona wyżej to jednak rozgrywka bezwzględnie optymalna. A przy tym starannie – w pełni naukowy sposób – zaplanowana i dokładnie według tego planu (właściwa kolejność zagrań!) przeprowadzona.

W protokole tego rozdania znajdą się przeto następujące wpisy: 150, 400 i 130(WE), te ostatnie za zdobycie przez grających mniej starannie w kara tylko dziesięciu wziątek.

Minimaks teoretyczny: 5♦(WE), 11 lew; 400 dla E.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 11 (WE);

♥ – 7 (NS);

♠ – 9 (WE);

BA – 5 (NS, WE!).