Rozdanie 10; rozdawał E, obie po partii.

Rozdanie 10 Rozd. E, po partii: obie	♠ Q ♥ AQT852 ♦ T9732 ♣ 3
♠ J8753 ♥ K73 ♦ KQ ♣ 754		♠ KT962 ♥ J94 ♦ 85 ♣ 982
	♠ A4 ♥ 6 ♦ AJ64 ♣ AKQJT6

Nasz System:

¹ cztery przegrywające, nieco zatem za mało na otwarcie forsującymi do końcówki acolowskimi 2♣

² bardzo marne piki i tylko 9 PC, po partii wejście 1♠ zatem stanowczo odradzam

³ rewers 5⁺♣–4♦, 16⁺ PC

⁴ chyba najlepszy opis tej ręki: niezbyt silna honorowo, ale mocno układowa karta z bardzo dobrym, co najmniej pięciokartowym fitem karowym (zwyczajne podniesienie do 3♦ nie oddaje układu ręki S, zwłaszcza że w klasycznym Naszym Systemie byłaby to zapowiedź nieforsująca; 4♦ zaś to zapowiedź szlemikowa, także mocno układowa), N nie obawia się nieuzgodnienia kierów z jego punktu widzenia partner statystycznie ma bowiem w tym kolorze singletona

⁵S ma solidne nadwyżki, tak honorowe, jak i układowe, dokłada zatem szlemika

Wspólny Język:

¹ bardzo marne piki i tylko 9 PC, po partii wejście 1♠ zatem stanowczo odradzam

² 5⁺♣, (15)16⁺ PC, forsing na jedno okrążenie

³ naturalne, nieforsujące

⁴ 5⁺♣–4♦, raczej jednak większy układ, przesądzenie końcówki

⁵ chyba najlepszy opis tej ręki: niezbyt silna honorowo, ale mocno układowa karta z bardzo dobrym, co najmniej pięciokartowym fitem karowym

⁶S ma solidne nadwyżki, tak honorowe, jak i układowe, dokłada zatem szlemika

Oczywiście w obu sekwencjach – po 5♦ partnera – S może zaproponować alternatywnego szlemika w trefle, licytując 6♣, ale N i tak przeniesie na 6♦.

Szlemik, tak karowy, jak i treflowy, jest w tym rozdaniu bardzo porządnym kontraktem i mógłby zostać łatwo zrealizowany, tyle że…

Jak już wyjaśniałem przed miesiącem w komentarzu do jednego z rozdań, prawidłowe rozegranie pojedynczego koloru takiego jak tu kara – to zrobienie w nim dwóch impasów przeciwko brakującym figurom. W tym wypadku jest to tym bardziej zasadne, iż taka rozgrywka umożliwi też zneutralizowanie ♦K D 8 5 w ręce E (pod impasem), wystarczy, że w pierwszej rundzie koloru S wyjdzie ze stołu dziesiątką albo dziewiątką (potem w widne karty wyimpasuje więc też graczowi E ósemkę). Policzmy szanse. Po zagraniu ♦A z góry rozgrywający odda tylko jedną wziątkę w tym kolorze przy jego podziale 2–2 (szansa 40%) oraz 3–1 z singlową figurą (2 x 12,5% = 25%). Będzie to zatem rozgrywka na 40% + 25% = 65%. Tymczasem dwukrotny impas pozwoli na oddanie tylko jednego kara zawsze wówczas, gdy gracz E posiada w tym kolorze co najmniej jedną figurę, a zatem w 75% przypadków. Zagranie na dwukrotny impas jest więc o 10 punktów procentowych lepsze od pociągnięcia asa z góry. Wynika z powyższego, że szlemiki karowe powinny być raczej przegrywane aniżeli realizowane. Rozgrywający ma bowiem też stosowne dojścia do stołu (♥A i przebitką drugiej rundy pików), aby te impasy wykonać. Co innego jednak szlemiki treflowe, do których też będzie przecież dochodziło. Szczególnie tam, gdzie W wejdzie jednak 1♠, a jego partner podniesie go do 4♠ (S powie wtedy po prostu 6♣). Otóż bez pierwszego wistu w atu także wówczas rozgrywający będzie dysponował dwoma dojściami do stołu (♥A i przebitką pika), tyle że – nie powinien niczego impasować, tylko pociągnąć ♦A z góry. Oba impasy karowe musiałyby bowiem w takich okolicznościach zostać zrobione przed atutowaniem, a to groziłoby przebitką, szczególnie w drugiej rundzie kar. Przy grze w trefle kara byłby bowiem kolorem bocznym. Wynika stąd, że po prawidłowej rozgrywce szlemiki karowe powinny być przegrywane, a treflowe – realizowane.

Stąd w protokołach rozdania spotkamy tak zapisy 1370 dla NS, jak i 100 dla WE. Grający w kiery – po prawidłowym rozegraniu koloru atutowego (impas damą!) – wezmą natomiast lew dwanaście bądź – tylko po ataku karowym – jedenaście. Zapiszą więc sobie na ogół 680, a bardzo rzadko tylko 650 punktów.

Minimaks teoretyczny: 6♣(NS), 12 lew albo 6♦(NS), 12 lew; 1370dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 12(NS);

♦ – 12 (NS);

♥ – 11 (NS);

♠ – 8 (NS);

BA – 10 (NS).