Rozdanie 20; rozdawał W, obie po partii.

Rozdanie 20 Rozd. W, po partii: obie	♠ AKJ632 ♥ K ♦ KJ6 ♣ KT6
♠ ♥ QJ42 ♦ AT98542 ♣ 42		♠ QT94 ♥ A865 ♦ Q3 ♣ J85
	♠ 875 ♥ T973 ♦ 7 ♣ AQ973

Standardowa końcówka w piki, zagrają ją prawie wszystkie pary NS. Tam, gdzie W zgłosi w licytacji kara, jego partner zawistuje potem – przeciwko 4♠(N) – w ♦D. W zabije ją asem i odwróci w kiera, którego z kolei weźmie asem gracz E. I już będzie siedział spokojnie z dwoma pewnymi wziątkami atutowymi…

Za wcześnie jednak na radość! N pobije kontynuację kierową i ściągnie ♠A; zobaczy wówczas, iż atuty podzieliły się 4–0. Pozostanie mu zagranie na redukcję i atutową wpustkę. Ściągnie zatem trzy trefle (E dołoży do koloru), kończąc na stole, przebije w ręce kolejnego kiera, wyjdzie z ręki dobrym ♦K i pobije go w dziadku, po czym przebije w ręce jeszcze jednego kiera. W końcówce…

… wyjdzie z ręki ♦W i jedna z dwóch pewnych wziątek atutowych zawodnika E przepadnie.

Na pierwszy rzut oka wydaje się, iż wist karowy podał rozgrywającemu pomocną dłoń. Zwycięska wpustka atutowa jest jednak na dobrą sprawę samograjem i rozgrywający będzie w stanie wyegzekwować ją po każdym ataku i dalszej grze broniących.

Zapisy 620 dla NS powinny być zatem w protokołach rozdania dużo częstsze aniżeli wpadkowe 100 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 4♠(NS), 10 lew, 620 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (S!);

♦ – 8 (WE);

♥ – 7 (WE);

♠ – 10 (NS);

BA – 8 (NS).