Rozdanie 15; rozdawał S, po partii NS.

	♠ KJ10 ♥ Q9 ♦ 983 ♣ 107652
♠ A32 ♥ J8762 ♦ 54 ♣ AJ9		♠ Q4 ♥ 104 ♦ KQJ1072 ♣ KQ3
	♠ 98765 ♥ AK53 ♦ A6 ♣ 84

¹ słabiutkie te piki, oj, słabiutkie, ale ponadto trzy lewy honorowe (czy ktoś jeszcze pamięta, co to jest?) oraz układ 5–4 w kolorach starszych

Takie otwarcie i obowiązek uzgodnienia koloru partnera przez N w na ogół wpędzi stronę WE w mocno podlimitowe 3BA. I w zasadzie niewychodzące, przeciwko tej grze, w naturalny sposób ustawionej z ręki W, obrońca N nie wyjdzie jednak przecież w kiera… A jest to jedyny atak, po którym 3BA(W) zostałyby bezwarunkowo położone. S doszedłby bowiem do ręki kierem i odwróciłby w pika, broniący wzięliby zatem trzy kiery, pika oraz ♦A. Tak, teoretycznym minimaksem tego rozdania są 2BA(WE), lew osiem, 120 dla WE.

Tyle tylko, że w praktyce N nie dostrzeże chyba jednak powodu, dla którego nie miałby wyjść w uzgodnione piki – rozgrywający weźmie zatem pierwszą lewę ♠D na stole, wyrobi sobie kara i już będzie dysponował nadmiarem lew. I wszystko, co będą mogli zrobić broniący, to po ♦A odebrać trzy kiery, inaczej trzeba będzie zapisać nadróbkę…

Bystrzy analitycy w mig dostrzegą, iż sytuację mógłby uratować zawodnik S, 3BA(W) kontrując (partnerze, nie wychodź w pika!, bardzo silna sugestia wistu kierowego), czy poważy się jednak na taki krok z zupełnym minimum otwarcia? Przecież nawet po wskazanym ataku w kiera kontrakt może zostać zrealizowany, nawet z nadróbką…

Wydaje mi się zatem, że w protokołach tego rozdania znajdzie się całkiem sporo zapisów w wysokości 400, a nawet 430 punktów dla NS, sporo stodziesiątek [za 3♦(E) swoje] oraz stosunkowo mało pięćdziesiątek dla NS – za wpadki przeciwników.

Minimaks teoretyczny: 2BA(WE), 8 lew; 120 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 9 (WE);

♥ – 7 (WE);

♠ – 8 (NS);

BA – 8 (WE).