Rozdanie 33; rozdawał N, obie przed partią.

	♠ AK1094 ♥ AKJ64 ♦ KJ2 ♣ ==
♠ QJ7 ♥ 7 ♦ Q984 ♣ A10963		♠ 83 ♥ Q83 ♦ A1075 ♣ QJ84
	♠ 652 ♥ 10952 ♦ 63 ♣ K752

Nasz System:

¹ acolowski forsing do końcówki, mimo tylko 18 PC wszystkie warunki spełnione: około dziewięciu lew wygrywających, cztery lewy ujemne, układ 5–5 oraz cztery szybkie lewy

² standardowy negat: brak asa i króla oraz wartości je rekompensujących

³ 5⁺♠ albo 4♠–5⁺♣/♦

⁴ skład zrównoważony bądź brak koloru wartego pokazania

⁵ naturalne, czyli 5⁺♠–4⁺♥

⁶ czterokartowy fit kierowy, ręka raczej za słaba na cuebid 4♣ (a nawet po nim N – z renonsem w treflach – zapowiedziałby 4♥)

Wspólny Język:

¹ sztuczny forsing do dogranej (uzasadnienie jak w sekwencji według Naszego Systemu)

² układ zrównoważony i „coś” w karcie, z kartą zerową S zalicytowałby dwuznaczne 2♥ (kiery albo powtórny negat)

³ naturalne, 5⁺♠

⁴ fit pikowy, tym razem o żadnym cuebidzie absolutnie nie ma mowy (obiecał już przecież „coś” w karcie)

W ostatnim rozdaniu ostatniego w tym roku turnieju Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2010 pary NS powinny zagrać końcówkę w kolor starszy. Po acolowskim otwarciu 2♣ dosyć łatwo osiągnie się optymalną dograną w kiery, po wspólnojęzykowym 1♣ raczej trzeba będzie grać w piki (chyba że para dysponuje konwencyjną możliwością wskazania forsującej do końcówki dwukolorowej ręki na kolorach starszych – po negatywnym 1♦ odpowiadającego).

Przeciwko 4♥(N) obrońca E zaatakuje najprawdopodobniej ♣D. Rozgrywający przebije w ręce, ściągnie ♠A K i odda przeciwnikom wziątkę pikową. Jeżeli po jej zdobyciu W wyjdzie w karo – N będzie musiał wstawić z ręki waleta, gdyby zaś w zamian prawy obrońca zagrał ♣A, to rozgrywający przebiłby w ręce, na dwa dobre piki wyrzuciłby z dziadka dwa kara, przebiłby tam karo i na dobrego ♣K pozbyłby się z ręki kara. Oddałby zatem jeszcze jedynie ♦A oraz ♥D, sam skompletowałby zaś wymagane dziesięć wziątek. O ewentualnej nadróbce nie byłoby jednak mowy; ta byłaby możliwa do zrobienia – przynajmniej teoretycznie rzecz biorąc – tylko bez pierwszego wistu w trefle.

W przypadku kontraktu 4♠(N) byłoby nieco trudniej. Rozgrywający przebiłby wówczas w ręce ♣D, w którą nastąpiłby pierwszy wist, po czym ściągnąłby na przykład ♠A K oraz ♥A K. Powiedzmy, iż W nie przebiłby drugiego kiera. Rozgrywający kontynuowałby wówczas kierem – do damy w ręce E, jego kontynuację treflową przebiłby w ręce (nadal oszczędzając dziadkowego ♣K), po czym zagrałby po raz czwarty w kiery. Jeśli obrońca W przebiłby tę lewę pozostałą mu damą atu, to następnie musiałby wyjść w karo – wówczas N wstawiłby z ręki waleta, albo w ♣A – którego rozgrywający przebiłby ostatnim atutem ręki, po czym ściągnąłby kiera i wyrzucił nań ze stołu karo. A potem zdobyłby jeszcze dwie wziątki w dziadku: na ostatni atut oraz na ♣K. Wreszcie gdyby W nie przebił też czwartej rundy kierów, rozgrywający utrzymałby się nas stole (♥10) i zagrałby stamtąd w karo – do waleta w ręce.

Podsumowując, zarówno kontrakty 4♥, jak i 4♠ będą na ogół realizowane, ale nie zawsze. Protokoły rozdania zdominują zatem wpisy w wysokości 420 punktów dla strony NS, pięćdziesiątki po stronie przeciwnej będą w nich też jednak obecne.

Minimaks teoretyczny: 5♣(WE) z kontrą, 9 lew albo 5♦(W!) z kontrą, 9 lew; 300 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ – 9 (W!);

♥ – 10 (NS);

♠ – 10 (NS);

BA – 7 (WE).

Analizy przygotował Wojciech Siwiec