Rozdanie 19; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 19 Rozd. S, po partii: EW	♠ 72 ♥ Q52 ♦ T53 ♣ K9874
♠ AK4 ♥ 8743 ♦ KJ4 ♣ QT5		♠ Q9863 ♥ AK6 ♦ 82 ♣ A62
	♠ JT5 ♥ JT9 ♦ AQ976 ♣ J3

¹ PRO

² minimum rebidu, trzy piki

¹ PRO

² minimum rebidu, trzy piki

³ układ zrównoważony, przymiarka do 3BA

⁴ także układ typowo bezatutowy

albo:

¹ PRO

² minimum rebidu, trzy piki

³ układ zrównoważony z pięcioma pikami (modelowo 5♠332), prośba, aby partner wybrał jako kontrakt końcowy albo 3BA, albo 4♠

⁴ układ 4333, skoro zatem partner proponuje grę w bez atu…

Kolejnym dla zawodnika E argumentem na rzecz przynajmniej przymiarki do 3BA jest fakt, że partner wskazał maksimum rebidu, ten ostatni kontrakt będzie zatem nadwyżkowy, a na taki często bierze się tyle samo lew, co na alternatywną grę w bez atu. Ponadto ta ostatnia zabezpiecza stronę grającą przed złym bądź bardzo złym podziałem kluczowego koloru (tu: pików) podczas gry w ten kolor.

Prawie wszystkie duety linii WE będą w tym rozdaniu w końcówce, większość – jak sądzę – w pikowej. GraczE doprowadzi do niej ze względu na pustego dubla w karach, jakiego posiada. Przeciwko 4♠(E) obrońcaS wyjdzie na pewno ♥W. Rozgrywający zabije ♥A w ręce, po czym może/powinien (patrz niżej) zagrać w karo – do waleta, a potem do króla. Drugą metodą będzie dwukrotne zaatutowanie (♠A oraz ♠D), przy zachowaniu dojścia do ręki W ♠K, i zagranie jeszcze dwa razy w kiery, szczególnie gdy po pierwszej lewie rozgrywający nabierze przekonania, iż kolor ten dzieli się 3–3. Taka gra nie pozwoli jednak na zneutralizowanie konfiguracji singlowego ♠W albo ♠10 w ręce S, co w takich okolicznościach pozwoliłoby oddać tylko jedną lewę atutową.

Za szybkim zagraniem w kara przemawia też argument, iż przy ♦A D u e-S-a rozgrywający wyrobi sobie zrzutkę kiera z ręki (na ♦K), nie odda zatem wziątki w tym kolorze. To zagwarantuje mu kontrakt, nawet gdy odda potem dwie lewy treflowe. A kiedy odda tylko jednego trefla – zrobi cenną nadróbkę. Przeciw – po nietrafieniu kar bądź konfiguracji ♦A D u e-N-a gra zostanie już na pewno przegrana, N powtórzy bowiem kierem i obrońcy dostaną cztery wziątki: dwie karowe, kierową oraz (co najmniej) jedną treflową. W kara trzeba jednak będzie i tak – wcześniej czy później – zagrać, tyle że może później łatwiej będzie trafić palcówkę w tym kolorze (jeśli takowa istnieje).

Za szybkim zagraniem w kiery przemawia z kolei to, iż wyrobienie w tym kolorze forty pozwoli na wyrzucenie na nią z ręki E kara, na pewno więc ograniczy przegrywające w tym kolorze do jednej lewy. Potem rozgrywający wyjdzie z ręki E pozostałym tam jeszcze karem i spróbuje trafić w tym kolorze palcówkę; gdy mu się to uda, będzie już niezależny od rozkładu treli. Dopiero natomiast, gdy jej nie trafi, będzie musiał trafić palcówkę w treflach, będzie to wtedy stanowiło o zrealizowaniu bądź nie kontraktu.

Podsumowując, z punktu widzenia maksymalizacji szans realizacji gry należałoby rozpocząć od kierów (po dwukrotnym zaatutowaniu), pozwoli to bowiem wykorzystać wszystkie szanse na sukces: kierową, karową, a na końcu treflową. Z drugiej strony, grając tak, E bezpowrotnie straci szansę na ewentualną nadróbkę.

Z punktu widzenia zdobycia ewentualnej nadróbki należy rzecz jasna zacząć od kar, pamiętając też jednak o tym, iż oddanie dwóch wziątek w tym kolorze jest w zasadzie równoznaczne z przegraniem gry. Ponadto trafienie kar (przy rozłożonych figurach) to tylko jedna lewa w tym kolorze dla rozgrywającego, zatem aby w tych okolicznościach zrobić swoje, będzie on ponadto potrzebował albo podziału kierów 3–3, albo trafienia trefli.

Przeciwko ewentualnym 3BA(W) obrońca N zaatakuje najprawdopodobniej swoim czwartym najlepszym treflem – ♣7. Rozgrywający zabije więc ♣W damą w ręce i przy założeniu, iż nie spotka go nic złego w pikach, będzie już miał pewne dziesięć lew. Kolejnej będzie mógł poszukać w karach i kierach, w tym wypadku będzie to jednak ponadto jeszcze bardziej niż poprzednim kwestią tempa. Z obu tych powodów należy grać w kara, kiedy to w 75% przypadków rozgrywający wyrobi sobie lewę, a w 25% – dwie. Oczywiście przy pierwszym z tych rozkładów pozostanie jeszcze problem z treflami – kiedy N pobije ♦W damą i powtórzy treflem; jest on jednak jedynie pozorny, wtedy bowiem rzecz jasna rozgrywający puści tego trefla do dziesiątki w ręce. Słowem, przy grze w bez atu większość zawodników W powinno brać dwie nadróbki.

W protokole rozdani spotkamy zatem przede wszystkim następujące wpisy: minimaksowe 660 dla WE oraz 620 i 650 dla tej samej strony. Obawiam się, że dominować może ten środkowy, czyli z trzech powyższych najniższy…

Minimaks teoretyczny: 5BA(WE), 11 lew; 660 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ – 9(WE);

♥ – 11 (WE);

♠ – 11 (WE);

BA – 11 (WE).