Rozdanie 25; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 25 Rozd. N, po partii: EW	♠ Q9 ♥ AKQ ♦ KJ7 ♣ JT943
♠ AT62 ♥ 94 ♦ 8654 ♣ AKQ		♠ 53 ♥ T865 ♦ AQT93 ♣ 65
	♠ KJ874 ♥ J732 ♦ 2 ♣ 872

¹ transfer na piki, karta za słaba na to, aby zadać z nią staymana, a po ewentualnej odpowiedzi 2♦ partnera zgłosić z nią 2♠ (wskazujące układ 5♠–4♥, ale też kartę inwitującą)

^{2, 3} żadna z rąk WE nie pozwala na zabranie z nią głosu w licytacji, W ma wprawdzie 13 PC, ale też układ 4432 z silniejszym longerem w kolorze, w który chcą grać przeciwnicy

I tak na linii WE wychodzą tu popartyjne 3BA, ale para ją okupująca na ogół wcale nie zabierze głosu w licytacji. W stwierdzeniu „wychodzą” nie ma zresztą ani słowa przesady. Wprawdzie optymalna rozgrywka pojedynczego koloru – takiego jak w tym wypadku kara – aby zmaksymalizować szansę zdobycia w nim wszystkich pięciu wziątek, to w pierwszej jego rundzie impas damą w ręce E (na szansę, iż N ma ♦K x albo ♦K x x, w tym ostatnim wypadku S posiada singlowego ♦W); gdyby jednak któryś z graczy WE jakimś cudem znalazł się w kontrakcie firmowym, to powinien go zrealizować. To N otworzy bowiem 1BA, a jego partner da transfer na piki, z czego będzie wynikać, iż otwierający ma tylko dubletona w tym ostatnim kolorze. A z tego z kolei będzie wypływał wniosek, iż zawodnik N posiada (co najmniej trzy kara), na pewno z królem (przy ♦K u e-S-a zawsze trzeba będzie oddać w tym kolorze lewę, chyba że byłby on singlowy i rozgrywający zajrzałby któremuś z przeciwników w karty). A skoro tak, to podwójny impas w tym kolorze pozwoliłby na zdobycie w nim wszystkich pięciu wziątek przy dwóch jego konfiguracjach w ręce N: ♦K W 7 i ♦K W 2, podczas gdy pierwszorundowy impas damą w ręce E byłby rozwiązaniem skutecznym jedynie przy jednej takiej konfiguracji, tj. ♦K 7 2 w ręce N. Wniosek stąd, iż podwójny impas karowy byłby zagraniem na dwa razy większą szansę aniżeli zrobienie w pierwszej jego rundzie standardowego zazwyczaj impasu damą!

To jednak przede wszystkim teoretyczno-logiczna ciekawostka, jak już bowiem wspomniałem, w zdecydowanej większości przypadków skończy się na kontrakcie 2♠(N). Przeciwko tej grze obrońca E wyjdzie w trefla albo w kiera. Optymalna obrona to atak treflowy – do damy w ręce W, odwrót ze strony tego ostatniego w karo, powrót przez obrońcę E do trefli – aby jego partner odebrał jeszcze dwie wziątki w tym kolorze, po czym zagranie przez W drugi raz w kara. W ten sposób dziadek zostanie skrócony, a przy tym rozgrywający nie dostanie wziątki na honor karowy w ręce. Teraz gracz N – aby wybronić się tylko bez jednej – będzie musiał poruszać bardzo starannie, tj. albo w pierwszej rundzie pików zrobić impas dziewiątką w ręce, albo – co bardziej logiczne, a zatem i bardziej prawdopodobne – w ogóle nie ruszać atutów, tylko zgrać ♥A K, przebić na stole ♦K i kontynuować stamtąd blotką kierową (!). W przebije tę lewę małym pikiem, oprócz niej dostanie jednak jeszcze tylko wziątkę na asa atu. Razem obrońcy wezmą trzy trefle, karo i dwa piki, kontrakt 2♠(N) zostanie zatem położony tylko bez jednej, za 50. Mniej dokładne/celne posunięcia rozgrywającego sprawią zaś – jak już nadmieniłem, iż wpadka wyniesie bez dwóch, za 100.

W protokole rozdania spotkamy więc przede wszystkim właśnie wpisy w wysokości 50 dla WE, rzadziej 100 dla WE, a teoretycznie możliwych 600 dla WE – nie znajdziemy w nim (w zasadzie) wcale. Inna sprawa, iż teoretycznym minimaksem rozdania są obronne 4♠(NS) z kontrą bez trzech, zapisowo 500 punktów po stronie WE.

Minimaks teoretyczny: 4♠(NS) z kontrą, 7 lew; 500 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 10 (WE);

♥ – 7 (WE);

♠ – 7 (NS);

BA – 9 (WE).