Rozdanie 26; rozdawał E, obie po partii.

Rozdanie 26 Rozd. E, po partii: obie	♠ KJT532 ♥ 94 ♦ ♣ AQ763
♠ AQ84 ♥ KQ6 ♦ T7532 ♣ 4		♠ 97 ♥ J87 ♦ Q98 ♣ KJT82
	♠ 6 ♥ AT532 ♦ AKJ64 ♣ 95

¹ inwit na 6⁺♠; owszem potencjał ręki N jest spory, ale pod warunkiem, iż uda się zafitować któryś z jej kolorów – tu takiej pewności nie ma, z punktu widzenia gracza N rozdanie wygląda bowiem na misfitowe, niewykluczone zatem, że niejeden posiadacz tej karty…

albo:

¹ … podejdzie do swojego problemu pesymistycznie i zadowoli się skromnym rebidem 2♠

Na pewno będzie to niedolicytowanie w końcu dosyć urodziwej karty N, grając w turnieju na maksy, taką decyzję na pewno jednak można podjąć. Także kierując się zasadą, iż w rozdaniach (bardzo prawdopodobnie) misfitowych należy hamować najniżej, jak tylko się da. Statystycznie – z punktu widzenia e-N-a – partner ma bowiem najprawdopodobniej właśnie układ 1–5–5–2 – bądź podobny, ale zawsze z krótkością w pikach.

Przeciwko pikowej grze e-N-a obrońca E wyjdzie najprawdopodobniej ♠7, a jego partnera zabije pierwszą lewę ♠A i odwróci ♥K. Teoretycznie rzecz biorąc, N mógłby wziąć dziewięć lew, musiałby jednak wykonać kilka posunięć w widne karty, a nawet – na pierwszy rzut oka – niezbyt racjonalnych. Otóż ♥K musiałby zostać przepuszczony (!?), kolejnego kiera należałoby natomiast zabić na stole ♥A i przebić w ręce kiera (po ewentualnym ściągnięciu co najwyżej jednego topa karowego i wyrzuceniu z ręki blotki treflowej) – i to pikiem różnym od trójki (!). Potem zaś należałoby ściągnąć ♠K oraz ♣A i zagrać ♠W – do damy u W, w lewie następnej zaś przepuścić jego ♠8, którą usiłowałby on się odepchnąć (czy ♠6, dlatego właśnie należałoby zachować w ręce ♠3!). W czterokartowej końcówce obrońca W musiałby wówczas wyjść w karo i dopuścić rozgrywającego do lew dziadka – karowych i kierowych, na które wyleciałyby z ręki N pozostałe tam jeszcze trzy trefle.

W rzeczywistości nikt tak rzecz jasna nie zagra, tylko – już w lewie drugiej – pobije ♥K asem na stole, na ♦A wyrzuci z ręki kiera, najprawdopodobniej ściągnie też ♦K (z ręki – trefl), przebije w ręce karo i zgra ♣A. Tak, nie zrobi w tym kolorze impasu, bowiem w pierwszych dwóch lewach okaże się, iż W posiadał ♠A D (E raczej nie wyszedłby spod ♠D) oraz ♥K D, czyli 11 PC, z hipotetycznym ♣K dysponowałby zatem 14 miltonami, mógłby więc wówczas (choć nie musiałby) zabrać głos w licytacji. Tak czy owak, będzie dużo bardziej prawdopodobne, iż ♣K znajduje się u E niż u W. Po ściągnięciu ♣A rozgrywający odejdzie treflem, obrońca E utrzyma się więc ♣10 – i będzie mógł odejść, w co tylko będzie chciał. Powiedzmy, że zagra w kiera, N przebije go wtedy w ręce i jeszcze raz odejdzie treflem. A E odbierze dwie wziątki w tym kolorze i zagra w dowolną; rozgrywający będzie jeszcze musiał oddać piątą wziątkę na ♠D.

Tak – osiem lew to maksimum tego, co grający w piki zawodnik N będzie w stanie w tym rozdaniu osiągnąć – w praktyce (nie w teorii) i bez rażących błędów obrońców. Protokół tego rozdania wypełnią zatem przede wszystkim wpisy za wpadki tej strony: 50 dla WE, ale też 100 dla WE i jeszcze wyższe. Wpisów w wysokości 110 dla NS, nie mówiąc już o 140 dla tej strony, będzie wyraźnie mniej.

Minimaks teoretyczny: 3♠(NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 7 (NS);

♥ – 8 (NS);

♠ – 9 (NS);

BA – 7 (NS).