Rozdanie 18; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 18 Rozd. E, po partii: NS	♠ K74 ♥ KQ652 ♦ 984 ♣ K2
♠ AJ9 ♥ AJ73 ♦ AJ32 ♣ A7		♠ QT32 ♥ ♦ QT6 ♣ QJ8543
	♠ 865 ♥ T984 ♦ K75 ♣ T96

¹ pytanie o fit (treflowy) i trzy (w Naszym Systemie także cztery) piki, często jednak oparte o naturalne trefle

² trzy piki

Z renonsem w kierach graczE będzie dążył do gry w kolor – zapowie zatem albo 4♠, na siedmiu atutach, albo 5♣. Wprawdzie w tym pierwszym wypadku ręka E będzie zagrożona skrótem kierowym, ale ze względu na podział pików 3–3 wszystko dobrze się dla strony WE skończy. Przeciwko 4♠(E) S wyjdzie ♥9. Rozgrywający (na przykład) przebije w ręce i wyjdzie stamtąd ♦D – na impas. S na pewno położy na nią ♦K, przeto rozgrywający poprawi na stole asem, przebije w ręce kolejnego kiera (jak już się skracać, to skracać!) i zagra ♣D na impas. N zabije ją ♣K i – powiedzmy – zagra w karo. Rozgrywający utrzyma się ♦10 w ręce, wejdzie na stół ♣A, przebije w ręce jeszcze jednego kiera, po czym zagra ♠A i pikiem. N weźmie tę lewę na ♠K, wszystkie pozostałe wziątki będą już jednak należały do zawodnika W. Taka rozgrywka w zasadzie gwarantuje kontrakt, daje też pewne szanse na nadróbkę. I w rzeczywistości W istotnie weźmie 11 lew – zarówno piki, jak i kara dzielą się bowiem 3–3.

Oczywiście, to tylko przykładowy wariant rozgrywki, są też liczne inne. Generalnie chodzi jednak o to, aby, skoro wist i tak nastąpi w kiery, przebić w ręce E jak najwięcej kart tego koloru. Będzie to bowiem po prostu lekko tylko nietypowy wariant rozgrywki na odwróconą rękę.

Alternatywna końcówka w trefle to z kolei kontrakt w zasadzie bez najmniejszych problemów rozgrywkowych. Na ogół trzeba będzie wówczas oddać dwie wziątki – na oba czarne króle, teoretycznie rzecz biorąc przegrywającej w pikach można jednak uniknąć. Przynajmniej wtedy, gdy rozgrywał będzie zawodnik W. Powiedzmy, że przeciwko 5♣(W) N wyjdzie ♥K. Załóżmy, iż rozgrywajacy przebije go blotką atu na stole, a następnie zagra ♣A i treflem (lewa treflowa i tak zawsze musi zostać oddana). Po wzięciu ♣K N wyjdzie w karo – powiedzmy, że rozgrywający zadysponuje wówczas ze stołu ♦D, a S położy na nią ♦K. Gracz W poprawi w ręce asem, dla jasności sytuacji ściągnie ♥A, dostanie się do dziadka ♦10, ściągnie ♣D W, zrzucając z ręki piki, po czym wróci do ręki ♦W i…

… ściągnie jeszcze fortę karową. W lewie tej broniący N stanie w przymusie atutowym: jeśli pozbędzie się kiera, w następnej lewie rozgrywający przebije na stole kiera; jeżeli natomiast wysingluje ♠K, W zgra ♠A, przebije w dziadku kiera i wykorzysta wyrobioną przed chwilą ♠D.

W zakryte karty bardzo trudno będzie tak zagrać, sądzę zatem, że w protokole rozdania znajdą się najczęściej następujące zapisy: 650 dla WE, 620 dla WE (nie tyle jednak za 5♣ jedna lepiej, co za 4♠ swoje) oraz 600 dla WE (to za 5♣ swoje).

Minimaks teoretyczny: 6♣(W!), 12 lew; 920 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 12 (W!);

♦ – 10 (WE);

♥ – 8 (WE);

♠ – 11 (WE);

BA – 9 (WE).