Rozdanie 7; rozdawał S, obie po partii.

Rozdanie 7 Rozd. S, po partii: obie	♠ KQT942 ♥ Q4 ♦ A54 ♣ J8
♠ J83 ♥ AJ ♦ Q7 ♣ AKQT54		♠ 5 ♥ 9863 ♦ KJ962 ♣ 973
	♠ A76 ♥ KT752 ♦ T83 ♣ 62

¹ naturalne, zasadniczo 6⁺♣, we Wspólnym Języku odpowiedź ta przyrzeka też (15)16⁺ PC

² N wie, że wraz z partnerem mają co najmniej dziewięć pików, przepycha się więc na 3♠, w oparciu o tzw. prawo lew łącznych takie działanie prawie zawsze będzie właściwe

¹ naturalne, zasadniczo 6⁺♣, we Wspólnym Języku odpowiedź ta przyrzeka też (15)16⁺ PC

² N wie, że wraz z partnerem mają co najmniej dziewięć pików, przepycha się więc na 3♠, w oparciu o tzw. prawo lew łącznych takie działanie prawie zawsze będzie właściwe

³ E nie jest pewny obecności na swojej linii dziesięciu trefli (znów to prawo!), i tak jednak przepchnięcie się na 4♣ wygląda z jego pozycji na krok wielce atrakcyjny: albo bowiem te 4♣ zostaną zrealizowane (i wtedy nieważne będzie, czy przeciwnikom 3♠ wychodziły, czy też leżeliby oni na nie bez jednej, oczywiście nikt by tego kontraktu nie skontrował), albo zakończą się wpadką bez jednej i szczęśliwie nie zostaną skontrowane, podczas gdy na linii przeciwnej 3♠ wychodziły

Batalia częściówkowa piki przeciwko treflom – i kolejny raz starsze piki wcale nie muszą wyjść z niej zwycięsko. Prawie każda para NS przepchnie się na 3♠ i na wielu stołach licytacja na tym wygaśnie. E zawistuje w trefla, a jego partner odbierze dwie lewy w tym kolorze i wyjdzie ♦D. Rozgrywający powinien lewę tę przepuścić, aby przerwać stronie WE łączność tym kolorem. Kontynuacja karowa zostanie już jednak zabita przez N asem w ręce, następnie zaś gracz ten ściągnie ♠K i wyjdzie z ręki ♥D. W zabije ją asem i odejdzie bezpiecznie ♠8. Rozgrywający utrzyma się wówczas ♠10 w ręce, potem zaś zagra kiera do króla – z zamiarem przebicia w ręce następnego kiera. Nie będzie to jednak konieczne, od W zleci bowiem ♥W, gracz N ściągnie zatem ♠A, a potem dobrą ♥10, na którą pozbędzie się z ręki potencjalnie przegrywającego kara. Łącznie weźmie sześć pików, ♦A oraz dwa kiery – stąd 3♠(N), lew dziewięć, czyli swoje, warte 140 punktów.

Niektórzy zawodnicy E – ze swoją układową ręką – przelicytują jednak bez wętpienia 3♠ e-N-a 4♣. Będzie to krok jak najbardziej racjonalny, dzięki któremu będzie można zyskać na kilka sposobów. W rzeczywistości te 4♣ E obiegną z pasami i gracz N zaatakuje przeciwko tej grze ♠K. Utrzyma się nim, albo jego partner przejmie tę lewę ♠A, tak czy owak – w następnej broniący będą musieli koniecznie otworzyć kiery; inaczej rozgrywający skompletuje jedenaście wziątek. Powiedzmy, że to N wyjdzie w drugiej lewie ♥D, rozgrywajacy pobiją więc w ręce asem, po czym najprawdopodobniej przebije w dziadku dwa piki, komunikując się z ręką kolorem atutowym. A następnie zagra ze stołu w karo. N zabije ♦A pierwszą albo drugą rundę kar asem i powtórzy kierem – broniący odbiorą wówczas swoją wziątkę w tym kolorze. W odda więc łącznie po jednej lewie w każdym z kolorów bocznych – stąd 4♣(W), lew dziesięć, czyli swoje, warte 130 punktów.

Takie właśnie – 140 dla NS i 130 dla WE – będą dwa najpopularniejsze zapisy w protokołach tego rozdania.

Minimaks teoretyczny: 4♣(WE), 10 lew albo 4♦(WE), 10 lew; 130 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (WE);

♦ – 10 (WE);

♥ – 6 (NS);

♠ – 9 (NS);

BA – 6 (NS,WE!).