Rozdanie 3; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 3 Rozd. S, po partii: EW	♠ 5 ♥ KT8542 ♦ AT5 ♣ J85
♠ AQJ76 ♥ QJ9 ♦ Q763 ♣ 4		♠ 9 ♥ A76 ♦ 984 ♣ AQT976
	♠ KT8432 ♥ 3 ♦ KJ2 ♣ K32

¹ słabe dwa, znajdą się też rzecz jasna zwolennicy otwarcia 1♠, zwłaszcza że założenia są dla strony NS korzystne

² jeśliE przyjmie, że partner ma trappingpasa na pikach, co z jego punktu widzenia jest mocno prawdopodobne, może też ożywczo skontrować

¹ multi, choć znajdą się też rzecz jasna zwolennicy otwarcia 1♠, zwłaszcza że założenia są dla strony NS korzystne

² dopuszczalne, choć nieco ryzykowne jest też wejście 2♠

³ do koloru partnera

⁴ teraz wywoławczą kontrę, z nadzieją na trappingpasa w ręce partnera, byłoby dać dużo trudniej niż w sekwencji poprzedniej

albo:

¹ multi, choć znajdą się też rzecz jasna zwolennicy otwarcia 1♠, zwłaszcza że założenia są dla strony NS korzystne

² nieco wątpliwe i ryzykowne, ale dopuszczalne

³ naturalne, forsing

Oczywiście tam, gdzie gracz E dostanie szansę wywoławczego skontrowania 2♠ i na takie właśnie rozwiązanie się zdecyduje (bynajmniej nieoczywiste, ale dopuszczalne), jego partner rzecz jasna kontrę tę ukarni. Po starannej, acz niespecjalnie trudnej obronie kontrakt 2♠(NS) zostanie wówczas położony bez dwóch i WE zapiszą po swojej stronie protokołu 300 punktów.

Na ogół jednak skończy się na kontrakcie 3BA(W) – najczęściej niestety ze znacznie gorszym dla strony WE skutkiem. Wiele będzie zależeć od pierwszego wistu, po licytacji, jaka będzie miała miejsce, N nie wyjdzie jednak raczej w małego kiera (po którym to początku byłaby już szansa – choć tylko szansa! – na swoje), tylko najprawdopodobniej zaatakuje singlową ♠5. Jego partner wstawi wówczas na trzeciej ręce ♠10 i rozgrywający weźmie lewę ♠D. Po takim początku nawet gdyby następnie gracz W rozegrał celnie (czyli nieprawidłowo) trefle, tj. zaimpasował ten kolor dziesiątką, to przeciwnicy i tak byliby w stanie go obłożyć. Po wzięciu tej lewy ♣K S musiałby tylko zagrać w kara, kiedy zaś gracze tej linii odebraliby już (koniecznie) swoje trzy wziątki w tym kolorze, któryś z nich musiałby zagrać w trefle – aby wpuścić przeciwnika tym kolorem do stołu. I rozgrywający musiałby jeszcze oddać piątą wziątkę – na ♥K obrońcy N.

Jest tu jednak jeszcze jeden poważny szkopuł. Otóż prawidłowe rozwiązanie tak skonfigurowanych trefli – aby zmaksymalizować szansę zdobycia w tym kolorze pięciu lew – to w pierwszej rundzie impas damą. Przy podziale trefli 3–3 jest to zagranie symetryczne wobec impasu dziesiątką, przy treflach rozłożonych 4–2 prowadzi jednak do sukcesu przy ♣K x u e-N-a oraz ♣W x w ręce drugiego z obrońców. Impas ♣10 jest natomiast skuteczny jedynie przy ♣K x u e-N-a oraz ♣W x tamże, czyli w mniejszej liczbie istotnych przypadków. Kluczowy jest układ z drugą figurą u e-S-a: impas damą wykorzystuje wtedy skutecznie konfigurację ♣W x tamże, podczas gdy przy ♣K x u e-S-a nawet po trafionym impasie – dziesiątką na stole – i tak do oddania będą w tym kolorze dwie wziątki (druga na pierwotnie ♣W x x x u e-N-a).

Z powyższej analizy wynika, że trefle powinny zostać rozegrane na impas damą, co przy rzeczywistych rozkładach – i starannej dalszej obronie – doprowadzi rozgrywającego do wpadki bez dwóch, za 200. Podobnie po łaskawym dla rozgrywającego wiście kierowym – jeśli następnie – podkreślam to raz jeszcze, prawidłowo! – zrobi w treflach impas damą, to dokładna obrona powinna już wyegzekwować wpadkę bez dwóch.

Z powyższego wynika, że w protokole rozdania najczęstsze będą zapisy wpadkowe – 100 (3BA tylko bez jednej po obronie mniej niż doskonałej) oraz 200 dla NS. Od czasu do czasu pojawi się w nich też jednak na pewno efektowne 600 dla tej strony – za 3BA zrealizowane.

Mini maks teoretyczny: 2BA(WE), 8 lew; 120 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 8 (WE);

♥ – 7 (NS);

♠ – 7 (WE);

BA – 8 (WE).