Rozdanie 29; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 29 Rozd. N, po partii: obie	♠ J93 ♥ Q3 ♦ QJ32 ♣ Q754
♠ 52 ♥ J86 ♦ 974 ♣ K9863		♠ ♥ AK754 ♦ AKT86 ♣ AJ2
	♠ AKQT8764 ♥ T92 ♦ 5 ♣ T

Nasz System:

¹ acolowski forsing do dogranej

² wywoławcze, karta dwukolorowa

³ do koloru partnera

⁴kara i kiery

albo:

¹ acolowski forsing do dogranej

² skoro przeciwnikom ma wychodzić końcówka, to S ma nadzieję, iż będzie leżał tylko za 500

³ zniechęcający, W nie widzi możliwości wyższej gry własnej

Wspólny Język:

¹ wywoławcze, karta dwukolorowa

² do koloru partnera

³kara i kiery

albo:

¹ karta dwukolorowa

² jeżeli przeciwnicy mają wygrać końcówkę, toS ma nadzieję, iż będzie leżał tylko za 500

³zniechęcające, W nie widzi możliwości wyższej gry własnej

Gracz S na pewno zamelduje się 4♠ albo nawet – w pierwszej z powyższych sekwencji – od razu 5♠. Może też na razie zalicytować 4♠, a potem poprawić się na 5♠. Wprawdzie ma w ręce tylko osiem lew, ale na pewno może spodziewać się jednej wziątki w ręce partnera. Gdyby bowiem ten jej nie miał, to przeciwnikom na ogół wychodziłby szlemik i prawdopodobnie by go zapowiedzieli. Istotnie,N dołoży lewę przebitkową w kierach, 5♠(S) z kontrą zakończy się zatem opłacalną wpadką bez dwóch, za 500.

Na innych stołach skończy się najczęściej na kontrakcie 5♥(W), przeciwko którym N wyjdzie w pika. Rozgrywający przebije w dziadku, po czym nie pozostanie mu raczej nic innego, jak tylko ściągnąć ♥A K. Rozkłady są bowiem mocno niezrównoważone, zagranie w kara – bez atutowania bądź po zgraniu jedynie ♥A – groziłoby bowiem przebitką. Szczęśliwie od e-N-a spadnie pierwotnie druga ♥D, przeto W ściągnie jeszcze ♥W, utrzyma się wówczas w ręce. W świetle faktu, iż gracz S ujawnił osiem-dziewięć pików oraz trzy kiery, zasadne będzie zrobienie podwójnego impasu w kierach, rozgrywający wyjdzie więc następnie z ręki ♦7 – z zamiarem puszczenia jej wkoło. Powiedzmy, że N podstawi się jednak wówczas ♦W. W pobije go na stole ♦A, wróci do ręki ♣K, wyjdzie stamtąd ♦9 i puści ją wkoło. Dwanaście lew, na końcu rozgrywający odda trefla. Teoretycznie rzecz biorąc, W mógłby zrobić też drugą nadróbkę, gdyby po utrzymaniu się w dziadku ♦A wyszedł stamtąd ♣W i przejął go w ręce ♣K. Następnie mógłby zagrać na impas ♣9, a potem – po utrzymaniu się w ręce bądź powrocie tam trzecią rundą trefli – wyszedłby ♦9… W pierwszej rundzie trefli od e-S-a zleciałaby bowiem singlowa dziesiątka. To jednak gra w widne karty.

Gdyby zaś ♥D nie spadła, rozgrywający zagrałby w kara, z nadzieją na nie najgorszą konfigurację karowo-kierową. Gdyby to jednak N miał ♥D x x oraz ♦D W x x, sytuacja gracza W stałaby się trudna. Powiedzmy, że po ♥A K i ♦A kontynuowałby on karem do dziewiątki w ręce (posunięcie optymalne). N zabiłby tę lewę ♦W, ściągnął ♥D i zagrał w pika. Rozgrywający przebiłby go w dziadku i teraz, aby zrobić swoje, już koniecznie musiałby wyjść stamtąd ♣W – do króla w ręce (przy ♣D x x x u e-N-a i singlowej ♦10 u e-S-a). Następnie najpierw zagrałby stamtąd ♣9, a potem ♦7 – na impas. Generalnie, w takiej sytuacji rozgrywający musiałby wziąć trzy lewy treflowe, co nie zawsze byłoby możliwe, a jeśli nawet, to nie zawsze by mu się udało.

Rozważmy zatem na pierwszy rzut oka bezpieczniejszy wariant rozgrywki – być może zwiększający szanse realizacji kontraktu 5♥, ale też w zasadzie każący zrezygnować z ewentualnej nadróbki. Polegałby on na ściągnięciu tylko ♥A, a następnie zagraniu ♦A K. Bezpieczeństwo to jednak jedynie pozorne. Wprawdzie przy aktualnym rozkładzie kart rozgrywający zrobiłby swoje (S przebiłby ♦K, ale potem W oddałby karo, ściągnął ♥K, przebił czwartą rundę kar w ręce i udanie zaimpasował ♣D), ale tylko dlatego, że S dokonałby przebitki od trzech atutów. W istocie byłaby to więc przede wszystkim strata nadróbki, możliwej do zdobycia po ściągnięciu ♥A K z góry.

Natomiast przy ♥D x x, ♦D W x x oraz ♣D x x x u e-N-a trzeba by koniecznie dwa razy zaatutować, potem zaś ściągnąć ♦A i kontynuować ze stołu małym karem. A w końcu wykonać wspomniane już wyżej wyjście z dziadka ♣W w pierwszej rundzie tego koloru. Można by też było szybko oddać e-N-owi lewę na ♥D, a później ustawić go na wpustce (gracz N miałby wówczas tylko dwa piki).

Dosyć trudno to wszystko porównać, wydaje się jednak, że optymalna rozgrywka to istotnie ściągnięcie ♥A K z góry. Pozwoli ona wygrać kontrakt bez specjalnie skomplikowanych manewrów technicznych prawie zawsze, gdy jest to możliwe (przede wszystkim, gdy to S ma trzy kiery), a od czasu do czasu da nawet cenną nadróbkę. Inna sprawa, że gdy ♥D nie spadnie, rozgrywający nie będzie wiedział, w ręce którego z przeciwników figura ta pozostała. A to może mieć kluczowe znaczenie dla wyboru zwycięskiej kontynuacji.

Słowem, trudne, wielowariantowe, niejednoznaczne do oceny rozdanie; chodzi przede wszystkim o rozgrywkę kontraktu 5♥(WE). Ponieważ rzeczywiste rozkłady są jednak dla strony WE sprzyjające (spada ♥D x, można też wydedukować potrzebę zagrania na podwójny impas w karach), w protokole rozdania będą dominować wpisy w wysokości 680 dla WE, a także 650 i – dosyć rzadko – 710 dla tej strony. Ale też 500 dla WE i – od czasu do czasu – 100 dla NS, za wpadki tej strony na zbyt wysokie lub nieprawidłowo rozegrane kontrakty kierowe albo karowe.

Minimaks teoretyczny: 7♠(NS) z kontrą, 9 lew; 1100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (WE);

♦ – 11 (WE);

♥ – 13 (WE);

♠ – 9 (NS);

BA – 5 (WE).