Rozdanie 23; rozdawał S, obie po partii.

Rozdanie 23 Rozd. S, po partii: obie	♠ A975 ♥ K2 ♦ J54 ♣ A873
♠ T42 ♥ Q853 ♦ K3 ♣ KQJ5		♠ QJ863 ♥ J74 ♦ A6 ♣ 642
	♠ K ♥ AT96 ♦ QT9872 ♣ T9

¹ raczej pas niż 1♣

² piki zbyt słabe na wejście 1♠, szczególnie po partii

³ 4♥–5⁺♦, nieforsujące

albo:

¹ albo 1♣, albo pas (ja bym spasował)

² tylko dwa kiery, stąd pas, a nie wywoławcza kontra

³ przy założeniu, że otwierający nie może mieć w pikach singletona

⁴ z układem 6–4 można jak najbardziej włączyć się do walki

⁵ kiery i kara, po partii zasadniczo 4cc–5⁺♦, by nie wychylić się poza poziom bezpieczeństwa

Po (wielce wątpliwym) otwarciu W 1♣ sytuacja strony NS będzie więc trudniejsza. Gdyby S nie ożywił wyprzedzająco licytacji, wygasłaby ona w kontrakcie 2♠(E). A ten mógłby zostać położony tylko bez jednej (na kilka sposobów jednak), za 100 punktów.

Kiedy jednak gracze WE negatywnie się zlimitują – W da rebid 1BA, aE wybierze do gry 2♠ – gracz S będzie sobie mógł jak najbardziej pozwolić na wywoławczą kontrę.

Gdyby N wiedział, że partner ma w pikach singlowego króla, albo nawet dwie karty w tym kolorze (WE nie przyrzekli pełnego zafitowania w pikach), miałby sporą szansę, aby jego wywoławczą kontrę ukarmić. W końcu przeciwnicy są po partii, więc szansa na zapisanie po swojej stronie magicznych 200 punktów jest całkiem spora. Teraz jednak najprawdopodobniej poszuka gry własnej, tym bardziej że na swoje działanie partner może mieć pięcio- – a nawet, jak widać, sześciokartowego – longera w kolorze młodszym.

W protokole rozdania królował więc będzie zapis 130 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 4♦(NS), 10 lew; 130 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 10 (NS);

♥ – 7 (NS);

♠ – 7 (WE);

BA – 8 (NS).