Rozdanie 7; rozdawał S, obie po partii.

Rozdanie 7 Rozd. S, po partii: obie	♠ T5 ♥ A85 ♦ AK8432 ♣ K3
♠ A9863 ♥ T64 ♦ 5 ♣ A964		♠ KJ4 ♥ K72 ♦ QT7 ♣ T875
	♠ Q72 ♥ QJ93 ♦ J96 ♣ QJ2

¹ wskazanie nadwyżki (jeśli NS grają konwencją kontra poparcie, N także skontruje, wskazując trzykartowy fit kierowy)

² powiedzmy, iż jest to pełnowartościowe podniesienie do 2♠, niektóre pary stosują w tym zapowiedzi konwencyjne

³ skoro partner wskazał nadwyżkę, S musi ujawnić fit w kolorze jego longera

Najczęściej skończy się właśnie na kontrakcie 3♦(N), oczywiście bez kontry. Wcześniej czy później rozgrywający będzie musiał oddać pięć wziątek: dwie pikowe, kierową, treflową oraz karową, wpadnie zatem bez jednej, za 100 punktów. Czy będzie to zatem w turnieju na maksy opłacalna obrona kontraktu 2♠, który chcieli tu grać przeciwnicy (i na niejednym stole gracze WE te 2♠ zagrają)? Teoretycznie tak – 2♠(WE) można tu bowiem zrealizować. Ponieważ jednak do bezwzględnego oddania będą dwa kiery, karo oraz dwa trefle, gracz W – aby swoje 2♠ zrealizować – nie mógłby oddać wziątki atutowej. A to jest możliwe w zasadzie jedynie metodą tzw. impasu Czekańskiego (czekanki), tu polegającego na zagraniu albo ♠K, a potem ♠W wkoło, albo w pierwszej rundzie koloru ♠W ze stołu, a potem ♠9 z ręki na impas hipotetycznej ♠10 u e-N-a. Niełatwa to rozgrywka, chyba że rozgrywający rozczyta przedtem układ ilościowy rozdania oraz konfigurację honorów. Jeżeli sprawdzi, iż gracz N ma już 14 PC (♦A K, ♥A, ♣K), dojdzie do wniosku, iż ♠D musi znajdować się w ręce jego partnera. N otworzył przecież 1♦, a nie 1BA. Oczywiście przyda się też informacja, iż gracz ten ma układ 2–3–6–2, a zatem dwa piki. Inna sprawa, że niejeden posiadacz ręki N otworzy właśnie 1BA, jako że posiada ładne 14 PC oraz sześciokartowego longera w karach.

Rozgrywający kontrakt 2♠ (W) powinien dojść do wniosku, iż wcale nie musi śpieszyć się z atutowaniem. Powiedzmy, że N zaatakuje ♦A, a po ujrzeniu dołożonego przez partnera ilościowo-lawintalowego ♦W wyjdzie w drugiej lewie blotką kierową. Załóżmy, iż rozgrywający weźmie tę lewę ♥K, następnie zaś przebije w ręce karo i odejdzie kierem. Odejście karowe, naturalne, choć nie optymalne, zostanie przebite w ręce, po czym nastąpi zagranie ♣A i treflem. Nawet jeśli N odblokowałby się ♣K (trudne!), to po odebraniu przez jego partnera ♣D W sytuacja będzie wyglądała tak:

S będzie próbował ratować się, wychodząc ♥D, wtedy rozgrywający musiałby zrzucić z ręki trefla, przebić na stole ♠4 i zagrać stamtąd ♠K, a następnie ♠W – z zamiarem puszczenia go wkoło. O tej porze rozdania będzie to posunięcie jak najbardziej możliwe do wykonania. Oczywiście to wszystko przy założeniu, iż N dał otwarcie 1♦, a nie 1BA.

Podsumowując, zrealizowanie 2♠(W), choć niełatwe, będzie jak najbardziej możliwe, co pozwala uznać wpadkę bez jednej bez kontry strony WE na 3♦ za obronę opłacalną.

W protokole rozdania spotkamy więc przede wszystkim zapisy 100 i 110 dla WE, ale też wpadkowe 100 po stronie przeciwnej (za 2♠ bez jednej).

Minimaks teoretyczny: 2♠(WE), 8 lew; 110 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8(WE);

♦ – 8(NS);

♥ – 7(NS);

♠ – 8 (WE);

BA – 7 (WE).