Rozdanie 10; rozdawał E, obie po partii.

Rozdanie 10 Rozd. E, po partii: obie	♠ 75 ♥ Q2 ♦ AJ5432 ♣ K43
♠ AQ42 ♥ A64 ♦ 97 ♣ T975		♠ KT9 ♥ KJT93 ♦ Q ♣ AQJ6
	♠ J863 ♥ 875 ♦ KT86 ♣ 82

¹ zbyt słaby kolor i układ zrównoważony, wejście 2♦ byłoby zatem szalenie ryzykowne; ponadto także NS są po partii

Na zdecydowanej większości stołów turnieju ostatecznym kontraktem będą 4♥(E). Przeciwko tej grze S wyjdzie w trefla albo w atu. Po treflowym rozgrywający utrzyma się ♣10 na stole (N nie powinien kłaść króla, będzie bowiem wiedział, iż partner wyszedł z krótkości, a nie spod figury), ściągnie ♥A i będzie kontynuował blotką atu z zamiarem wykonania impasu w ręce (optymalne rozwiązanie tak skonfigurowanego koloru). Wcześniej od e-N-a wyskoczy ♥D, przeto gracz E zabije w ręce ♥K i ściągnie jeszcze ♥W. Następnie rozgrywający zgra zapewne ♠K, wejdzie na stół ♠A, powtórzy impas treflowy i ściągnie wszystkie pozostałe trefle i atuty. Gdyby ten sam z broniących posiadał longera pikowego oraz ♦A K bądź piki dzieliły się 3–3 (czy też 5–1 z singlowym waletem, szansy pików rozłożonych 4–2 z drugim waletem nie da się wykorzystać ze względu na brak bocznego dojścia do stołu), byłoby już lew 13, przy aktualnym rozkładzie kart skończy się jednak na 12. Trzecia nadróbka zostałaby zdobyta jedynie po niespecjalnie realnym pierwszym wiście pikowym (bądź zaimpasowaniu obrońcy S ♠W, tyle że wówczas E musiałby od początku stosownie rozwiązać swoje problemy komunikacyjne). Najpopularniejszym wpisem w protokole tego rozdania będzie zatem 680 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 6♥(WE), 12 lew; 1430dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 12(WE)

♦ – 7(NS)

♥ – 12 (WE);

♠ – 11 (WE);

BA – 7 (WE).