Rozdanie 26; rozdawał E, obie po partii.

Rozdanie 26 Rozd. E, po partii: obie	♠ A62 ♥ K765 ♦ KT7 ♣ T54
♠ K983 ♥ Q2 ♦ AQJ8 ♣ QJ8		♠ JT75 ♥ 984 ♦ 5 ♣ AK732
	♠ Q4 ♥ AJT3 ♦ 96432 ♣ 96

¹ cztery piki, wykluczone cztery kiery

Dosyć standardowa końcówka w piki, powinna więc ona zostać zapowiedziana na bardzo dużej liczbie stołów turnieju. Przeciwko tej grze N wyjdzie najprawdopodobniej w trefla. Rozgrywający zabije ♣A w dziadku i zagra ♠W wkoło. Jeśli po zabiciu tej figury ♠A N powtórzy treflem, gracz W dostanie szansę na zdobycie cennej, choć nieco niebezpiecznej nadróbki. Otóż weźmie drugiego trefla królem na stole (dużo wygodniejsze byłoby puszczenie jej do ręki, a następnie zagranie stamtąd ♠K, rozgrywający nie wie jednak, iż ♠D w ręce e-S-a była druga), powtórzy stamtąd pikiem, ściągnie trzeci raz atu oraz ♣D, po czym zagra ♦A i ♦D na ekspas. Gdy N położy na nią ♦K, W przebije w dziadku ♠10, ściągnie dwa dobre trefle, na które zrzuci z ręki oba kiery, i odda jeszcze tylko wziątkę karową. Oczywiście, gdyby to S miał ♦K, broniący odebraliby też dwa kiery i położyli grę bez jednej.

Jak widać, nawet po błędzie e-N-a, nie będzie nadróbki bez ryzyka. N zdejmie z przeciwnika ciężar i zagrożenie związane z tym ryzykiem, gdy po zabiciu asem pierwszej albo drugiej rundy atutów wyjdzie w kiery i wraz z partnerem odbiorą należne im dwie wziątki w tym kolorze. Wówczas rozgrywający zrobi wyłącznie swoje.

W protokole rozdania spotkamy przede wszystkim dwa odzwierciedlające powyższe rozważania wpisy: 650 i minimaksowe 620 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 4♠(WE), 10 lew; 620 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (WE);

♦ – 7 (NS);

♥ – 7 (NS);

♠ – 10 (WE);

BA – 7 (WE).