Rozdanie 27; rozdawał S, obie przed partią.

Rozdanie 27 Rozd. S, po partii: -	♠ K843 ♥ KQJ ♦ K854 ♣ KT
♠ AJ5 ♥ 632 ♦ J72 ♣ 7652		♠ 762 ♥ AT754 ♦ 3 ♣ AJ98
	♠ QT9 ♥ 98 ♦ AQT96 ♣ Q43

albo:

¹ 5♥–4⁺♣/♦

² kontra negatywna

³ cztery piki

⁴ naturalne, forsing; ze słabszą ręką S spasowałby na 2♠ partnera, nawet tylko z trzema kartami w tym kolorze

Bilansowe 3BA, które powinny zostać osiągnięte niezależnie od tego, czy E zainterweniuje w licytacji, czy nie. Wist nastąpi w blotkę kierową, rozgrywający weźmie więc pierwszą lewę ♥K/D w ręce, po czym najprawdopodobniej zagra pika do króla. W zabije go ♠A i raczej powtórzy kierem, ale nawet gdyby wyszedł w trefla – i tak szybko wyrobiłby rozgrywającemu ósmą lewę (N wstawiłby z ręki ♣10 i ♣W gracza E zabił na stole ♣D). Dziewiątą i dziesiątą da mu kolor pikowy, a ściślej – wyimpasowanie graczowiW waleta. Wprawdzie będzie to impas ku niebezpiecznemu przeciwnikowi E, ale też podstawowa szansa na sukces. Wprawdzie szybko wyjdzie na jaw, iż układ ręki E to 3–5–1–4, na pewno jednak mocy tej karty nie podniósłby wiele hipotetyczny ♠W. Owszem, w takim wypadku – przy ♠W x x u E – do zrealizowania gry prowadziłaby jedynie treflowa (czy kierowa) wpustka przeciwko temu obrońcy, ale w tego typu sytuacjach warto jest zazwyczaj zagrać na wyższą wypłatę. Tu natomiast udany impas przeciwko ♠W da nadróbkę, podczas gdy skuteczna wpustka tylko swoje. Natomiast ewentualna wpadka zawsze wyniesie tylko bez jednej – chyba że E wysingluje ♠W i w końcówce weźmie też wszystkie pozostałe lewy.

Teoretycznie rzecz ujmując, do tylko swojego bezwarunkowo ograniczyłby rozgrywającego jedynie nierealny wist pikowy (?!), który obrońca W musiałby koniecznie zabić asem i odwrócić w trefle.

W protokole rozdania winny jednak dominować, jak sądzę, wpisy w wysokości 430 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 3BA(N!), 9 lew; 400dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 10 (NS);

♥ – 7 (WE);

♠ – 9 (NS);

BA – 9 (N!).