Rozdanie 10; rozdawał E, obie po partii.

Rozdanie 10 Rozd. E, po partii: obie	♠ JT853 ♥ T8 ♦ A54 ♣ T72
♠ AKQ ♥ 5 ♦ KT93 ♣ KQJ65		♠ 4 ♥ AKQ964 ♦ J862 ♣ 84
	♠ 9762 ♥ J732 ♦ Q7 ♣ A93

¹ z taką ręką otwiera się bezwzględnie 1♥, tyle tylko, że świadomi takiej ewentualności gracze WE muszą potem licytować konsekwentnie i rozważnie

^{2, 3} taakie kiery należy na pewno przedłożyć ponad słabiutkie kara, tym bardziej że końcówka jest już przesądzona, a obowiązuje rozsądna zasada, iż w kontekście możliwej gry premiowej nie zgłasza się słabych kolorów!

⁴ inwit, na razie otwierający może jeszcze mieć 14, a nawet 15 PC

⁵ ma jednak otwarcie podlimitowe, przeto pasuje

Proszę zwrócić uwagę, iż gdyby otwierający pokazał swoje rachityczne kara – w drugim czy nawet trzecim okrążeniu licytacji – to jego partner na pewno uzgodniłby szlemikowo ten kolor i… Albo skończyłoby się na szlemiku bez dwóch asów, albo – po blackwoodzie – trzeba by było hamować w 5♦, co w turnieju na maksy nie wzbudziłoby aplauzu… chyba że ze strony przeciwników.

Tymczasem przeciwko 4BA(W) N wyjdzie w pika i rozgrywający rozpocznie wędrówkę ku 11 lewom. Najpierw zagra w trefle i nawet gdy kolor ten zostanie dwukrotnie przepuszczony, powinien wyjść w niego po raz trzeci. Nie ma bowiem stosownej komunikacji dla jakichkolwiek posunięć alternatywnych. Jeśli po ♣A S powtórzy pikiem, W ściągnie następnie dwie forty treflowe i wyjdzie w kiera. Oczywiście jeśli da wiarę w podział tego ostatniego koloru 3–3 (bądź 4–2 z ♥W 10 sec), zostawi w dziadku same kiery, tyle że wówczas, ściągając ten kolor, postawi swoją rękę w przymusie i po prawidłowej obronie ze strony przeciwników skompletuje tylko dziewięć wziątek. W takich okolicznościach racjonalną i oczywistą poprawką będzie wcześniejsze odegranie także ♠D, zapewni to bowiem swoje. Wziąwszy jednak pod uwagę fakt, że kiery nie dadzą najczęściej sześciu wziątek, gracz W może w sześciokartowej końcówce zachować na stole pięć kierów i blotkę (!) karową, dojdzie wówczas do takiej na przykład sytuacji:

Na kiery zostaną zrzucone z ręki dwa kara, a kiedy longer dziadka nie podzieli się, w trzykartowej końcówce W wyjdzie stamtąd blotką karo. Do dziesiątki w ręce, gdyby bowiem ♦A miał S, to bez wątpienia wskoczyłby nim i odebrał ♥W. Chyba że, rzecz jasna, przeprowadziłby z rozgrywającym podwójną grę, wówczas ten ostatni niewątpliwie przegrałby ją i oddał w końcówce dwa kara oraz ♥W, tym samym wpadając bez jednej. Tak mogłoby się stać – powtarzam – wówczas, gdyby S miał ♦A – i zaryzykował niewskoczenie nim (owa podwójna gra!) – zaś jego partner posiadałby ♦D.

W rozdaniu brane będzie zatem – w zależności od tego, jak rozgrywający ocenią wysokość współczynnika ryzyko/zysk – 10 albo 11 lew, stąd w protokole spotkamy przede wszystkim wpisy 630 oraz minimaksowe 660 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 5BA(WE), 11 lew; 660dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10(WE)

♦ – 11 (WE)

♥ – 10 (WE);

♠ – 8 (WE);

BA – 11 (WE).