Rozdanie 18; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 18 Rozd. E, po partii: NS	♠ 843 ♥ KT75 ♦ 8 ♣ AQJ32
♠ QJ6 ♥ AQ98 ♦ QJ6 ♣ T96		♠ A752 ♥ 632 ♦ 9432 ♣ K8
	♠ KT9 ♥ J4 ♦ AKT75 ♣ 754

¹ 11 PC, ale dosyć ładne honory oraz niezły longer karowy

albo:

¹ 11 PC, ale dosyć ładne honory oraz niezły longer karowy

² PRO

³ minimum rebidu, brak trzech kierów

⁴ 4♥–5⁺♣, nieforsujące

Pary grające konwencją dwa checkbacki, licytowałaby tak samo jak w sekwencji ostatniej, tyle że 2♣ e-N-a mówiłyby o ręce inwitowej bądź signoffie z fitem karowym. S zalicytowałby wtedy automatyczne 2♦, po których jego partner także powiedziałby 3♣. Wskazałby w ten sposób inwitową rękę z układem 4♥–5⁺♣.

Odpowiadający ma układ 5431, jest zatem racjonalne, aby dążył do gry kolorowej, co skończy się na kontrakcie 3♣ z dobrej ręki N. Gracz E nie będzie wówczas mógł zaatakować w trefle, zresztą w ogóle nie będzie dysponował wygodnym pierwszym wistem. Wyjdzie przeto w karo albo w kiera, mimo że będą to kolory przeciwników. I tak jednak stronie WE należą się tu tylko trzy wziątki: kierowa, pikowa oraz treflowa. Chyba że E odda natchniony wist blotką pikową spod asa (!?), wówczas rozgrywający na pewno nie zadysponuje ze stołu ♠K. Gorzej, w ten sposób N straci dwie lewy, a może nawet trzy, jeśli po utrzymaniu się w pierwszej lewie ♠W W odwróci w atu, a jego parter – po dostaniu się do ręki ♣K – śmiało powtórzy małym pikiem (!). To jednak przede wszystkim teoria, pierwszy wist w blotkę pikową nastąpi bowiem co najwyżej sporadycznie. Przy grze e-N-a w trefle standardem będzie 10 lew.

Przeciwko 2BA(S) W zaatakuje na pewno ♠D, a jego partner doda na trzeciej ręce zachęcającą ♠2. Rozgrywający zabije ♠K, po czym w naturalny sposób zrobi impas treflowy. I już będzie leżał, po zabiciu dziadkowej ♣D królem E ponowi bowiem małym pikiem, zaś po oddaniu trzech wziątek w tym kolorze – wyjdzie w karo (!), rozcinając w ten sposób przeciwnikowi ręce. Ten ostatni zabije ♦A i jeśli następnie zgra też ♦K i wyjdzie kierem, W wskoczy ♥A i odbierze wziątkę na ♦D. A kiedy S nie ściągnie ♦K, tylko od razu zagra w kiera, W doda blotkę. Rozgrywający weźmie tę lewę ♥K na stole, ale potem ściągnie jeszcze tylko trefle i będzie musiał oddać ostatnie dwie lewy na kiery. Wziątka na ♦K w ręce nie zostanie wykorzystana. S weźmie więc tylko siedem lew, czyli na swe 2BA wpadnie bez jednej.

Aby zrealizować 2BA, S musiałby zrezygnować z impasowania trefli, tylko w drugiej lewie wyjść z ręki kierem – do dziadkowej dziesiątki. Albo ♥W – powiedzmy, iż W wskoczyłby wówczas ♥A, po czym obrońcy odebraliby trzy piki i E wyszedłby karem. S zabiłby w ręce asem, po czym musiałby zrobić impas ♥10 w dziadku i zagrać trefle z góry (albo – bez impasu kierowego – zagrać ♣A i ♣D). Dużo bardziej racjonalna jest jednak rozgrywka przez impas treflowy, jako że drugi albo trzeci ♥K u W daje już rozgrywającemu pewność zrealizowania kontraktu 2BA. Gry te będą zatem raczej przegrywane.

W protokole rozdania spotkamy zatem minimaksowe 130 dla NS, ale też – rzadko – 120 dla tej strony oraz wpadkowe 100 po stronie WE.

Minimaks teoretyczny: 4♣(N!), 10 lew; 130 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (N!);

♦ – 8 (N!);

♥ – 7 (NS);

♠ – 7 (NS);

BA – 8 (NS).