Rozdanie 19; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 19 Rozd. S, po partii: EW	♠ KT ♥ 8752 ♦ AKT ♣ J742
♠ J8543 ♥ JT64 ♦ 865 ♣ A		♠ 97 ♥ AKQ ♦ J9 ♣ KQ9653
	♠ AQ62 ♥ 93 ♦ Q7432 ♣ T8

¹ otwarcie trzecioręczne, odrobinę podlimitowe

² naturalne

³ kontra negatywna

Na swą negatywną kontrę S może mieć 4♠–4♦, N nie ma jednak dostatecznie mocnych podstaw, aby zgłosić 3♦, co z teoretycznego punktu widzenia byłoby dlań posunięciem optymalnym. Nie pozostaje mu zatem nic innego, jak powiedzieć 2BA. Z kolei S jest jednak w stanie wydedukować, iż partner ma pełny fit karowy, wskazał bowiem cztery kiery, tylko dwa piki (nie spasował na 2♠), na pewno nie posiada też pięciu trefli (miałby wtedy bowiem szansę ukarnić kontrę e-S-a). A że gracz S ma tylko 8 PC, może obawiać się o los kontraktu 2BA; ponadto gra w uzgodnione kara może być po prostu lepsza/bardziej wydajna. Teoretycznie istotnie tak jest, w praktyce jednak… Przeciwko 3♦(S) W zaatakuje ♣A, do którego dostanie od partnera lawintalową ♣3. W drugiej lewie wyjdzie przeto kierem – czytelnie czwórką – E odbierze wtedy ♥D, ♥A, ♣K i będzie kontynuował treflem. Rozgrywający będzie musiał przebić w ręce damą atu (W zrzuci pika i kiera), po czym zagra karo do asa, wróci do ręki ♠A i wyjdzie stamtąd karem. Jeżeli zaimpasuje ♦W, wpadnie, i to bez dwóch, po zabiciu dziadkowej ♦10 E zagra bowiem ♣D i jego partner lewę tę nadbije.

Z drugiej wszakże strony do ♦A spadnie od E dziewiątka, co będzie poważną sugestią, iż pochodziła ona z konfiguracji ♦W 9 sec. Ponadto poza problemem atutowym rozgrywający ma jeszcze kłopot pikowy – co zrobić z czwartą kartą tego koloru w ręce. Owszem, gdy w trzeciej rundzie trefli, przebitej przez e-S-a, W zrzuci kiera, da przeciwnikowi szansę wyrobienia sobie przebitką forty w tym ostatnim kolorze, z kolei gdyby jednak pozbył się wówczas drugiego pika, odrzuciłby się od stopera. Słowem, najpoważniejszym argumentem za zagraniem w drugiej rundzie kar króla z góry będzie fakt, iż do ♦A spadła od E dziewiątka. Jeśli pochodzi ona z konfiguracji ♦W 9 8, kontraktu się nie zrealizuje, E może też jednak z powodzeniem dołożyć ♦9 z konfiguracji ♦9 x, aby sprowokować przeciwnika do zagrania atutów z góry. W oparciu o zasadę ograniczonego wyboru należałoby jednak przyjąć, iż obrońca E musiał dołożyć dziewiątkę z konfiguracji ♦W 9 sec, a nie mógł ją dodać z jednego z układów ♦9 8, ♦9 6 czy ♦9 5. Tak czy owak, po optymalnej obronie gracz S będzie miał problem, którego przynajmniej od czasu do czasu nie rozwiąże właściwie.

Zajmijmy się teraz kontraktem 2BA(N). Przeciwko niemu E zaatakuje na pewno ♥A, a potem będzie sobie mógł jeszcze pozwolić na ściągnięcie ♥K. Dostanie wtedy od partnera ♥4 i ♥6 i – gdy rozczyta te zrzutki lawintalowo – w trzeciej lewie wyjdzie blotką treflową – do singlowego asa w ręce partnera. Ten powróci następnie do kierów, co pozwoli broniącym na odebranie sześciu wziątek i położenie przeciwnika bez jednej. Tyle tylko, iż rozgrywający może – i powinien! – ukryć ♥2, na przykład dokładając w pierwszych dwóch ♥7 i ♥8 albo ♥5 i ♥7/♥8, co nieco osłabi lawintalową wymowę kierowych blotek gracza W. Kontrakty 2BA(N) będą też – może nawet nie tak rzadko – wygrywane.

W protokole rozdania oprócz minimaksowych 110 oraz 120 dla NS znajdą się też wpadkowe 50 po stronie WE.

Minimaks teoretyczny: 3♦(NS), 9 lew; 110 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 9(NS);

♥ – 7 (WE);

♠ – 6 (NS,WE!);

BA – 7 (NS).