Rozdanie 13; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 13 Rozd. N, po partii: obie	♠ K952 ♥ QT96 ♦ 32 ♣ T83
♠ QJ7 ♥ J ♦ AKT87 ♣ J942		♠ T843 ♥ A842 ♦ Q5 ♣ KQ5
	♠ A6 ♥ K753 ♦ J964 ♣ A76

¹karta zbyt słaba na popartyjne otwarcie – 11 PC z drugą ♦D, która często nie będzie honorem pełnowartościowym

²rebid wręcz wzorcowy, trudno aby E zadowolił się jedynie negatywnym wyborem koloru 2♦

To powinna być gra standardowa, na linii WE znajduje się przecież 23 PC oraz porządnej jakości longer roboczy w karach. Przeciwko 2BA(E) obrońca S nie będzie dysponował komfortowym atakiem, wyjdzie przeto najczęściej w kiera, mimo że kolor ten licytował rozgrywający. Tym bardziej że będzie się mógł spodziewać krótkości kierowej koloru w dziadku, a zatem i czegoś dobrego w tym kolorze w ręce swojego partnera. Rozgrywający zabije asem drugiego albo trzeciego kiera i – chcąc nie chcąc – zagra w trefla. N zabije ♣A, po czym obrońcy odbiorą też pozostałe należne im kiery oraz ♠A K, kontrakt zostanie więc szybko położony bez jednej. Dużo lepiej grałoby się stronie WE w kolor – kara (osiem lew, a po zaimpasowaniu waleta atu dziewięć), a zwłaszcza w piki. W tym ostatnim wypadku rozgrywający łatwo skompletowałby bowiem dziewięć wziątek – albo bowiem przebiłby w ręce W trzy kiery, albo – po trzykrotnym połączeniu przez obrońców atutów – wyrobiłby sobie trefle (wziąłby wtedy dwa piki, trzy trefle, trzy kara i kiera). W niektórych wariantach przebiegu gry zawodnicy NS musieliby się nawet bronić przed zdobyciem przez przeciwnika 10. wziątki.

Do gry w kolor trudno tu jednak doprowadzić, przeto w protokole rozdania dominować powinny wpadkowe 100 po stronie NS.

Minimaks teoretyczny:  3pp(WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9(WE);

♦ – 9 (WE);

♥ – 7 (NS);

♠ – 9 (WE);

BA – 7 (WE).