Rozdanie 25; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 25 Rozd. N, po partii: EW	♠ T8654 ♥ T853 ♦ AK7 ♣ 3
♠ J732 ♥ J96 ♦ 632 ♣ AK5		♠ K9 ♥ Q74 ♦ QT5 ♣ QJT84
	♠ AQ ♥ AK2 ♦ J984 ♣ 9762

¹karta zbyt słaba na popartyjne otwarcie na drugiej ręce

²tym bardziej teraz wejście 2♣ byłoby szalenie niebezpieczne

³5♠–4♥, nieforsujące

⁴partner jest po pasie, nie więc układu 5–5, polecałbym więc raczej pasa, gdyż fit pikowy to dwie wysokie figury sec

Natomiast grając w kiery, będzie ewentualnie można przebić na stole trzecią rundę pików blotką atu. Przeciwko 2♥(N) czy 2♠(N) gracz E wyjdzie ♣D i broniący będą najprawdopodobniej kontynuować tym kolorem, do skrótu rozgrywającego. Podziały są przyzwoite, zaś ♠K leży pod impasem, każda racjonalna linia postępowania e-N-a powinna go zatem doprowadzić do skompletowania dziewięciu wziątek. Przewaga gry w kiery nad pikową polega na tym, iż jeżeli broniący w dosyć naturalny sposób rozpoczną, jak opisano to wyżej, tj. zagrają dwa razy trefle, rozgrywający dostanie szansę, aby wziąć drugą nadróbkę. Po przebiciu w ręce drugiej lewy, wejdzie bowiem na stół ♠D, przebije kolejnego trefla, wróci do dziadka ♠A i wyjdzie stamtąd jego ostatnią kartą treflową. Jeśli W zrzuci karo, N przebije w ręce, po czym będzie mógł zagrać ♥A, ♥K i kierem wpuszczając któregoś z obrońców. Jeżeli w lewie tej utrzyma się – na ♥D – zawodnik E (N zrzuci z ręki pika, będzie mu też wolno  ściągnąć wcześniej ♦A), zgra jeszcze fortę treflową, ale w dwukartowej końcówce będzie musiał wyjść spod ♦D – do podzielonego układu impasowego w rękach NS. E posiada też przy ♦D dziesiątkę, przeto dla rozgrywającego – dysponującego w dziadku ♦W 9 – nie będzie żadnej palcówki. Kiedy natomiast E odblokuje się ♥D, w trzeciej rundzie kierów rozgrywający wyrzuci z ręki karo (będzie już wiedział, że ccW utrzyma się przeciwnik z prawej), karową kontynuację ze strony W pobije więc ♦K (ściągnie też ♦A, jeśli nie uczynił tego wcześniej) i wyjdzie ♠10. W zabije ją ♠W, ale ostatnią wziątkę – na ♠8 – będzie musiał oddać rozgrywającemu.

Kiedy w czwartej rundzie trefli W zrzuci pika, N także przebije w ręce i będzie dysponował kilkoma drogami do sukcesu (zdobycia 10. wziątki), między innymi którąś z opisanych wyżej. Jeśli wreszcie obrońca W jako pierwszy przebije czwartego trefla ♥W, to gracz N zrzuci z ręki blotkę karową. Powiedzmy, iż w następnej lewie prawy broniący wyjdzie w karo – rozgrywający utrzyma się wtedy w ręce i zagra stamtąd pikiem – by przebić go w dziadku ♥2 bądź, gdy E przebije jako pierwszy, zrzucić ze stołu karo. Proszę sprawdzić, iż niezależnie od swoich poczynań E weźmie tylko jedną lewę atutową. A w sumie broniący zdobędą trefla oraz dwie wziątki kierowe.

Powyższa rozgrywka jest jednak nieco skomplikowana, w protokole rozdania spotkamy więc przede wszystkim minimaksowe wpisy w wysokości 140 dla NS; 170 dla niej też się jednak bez wątpienia trafią.

Minimaks teoretyczny: 3♥(NS), 9 lew albo 3♠(NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (E!);

♦ – 9 (NS);

♥ – 9(NS);

♠ – 9 (NS);

BA – 7 (NS).