Rozdanie 33; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 33 Rozd. N, po partii: -	♠ J2 ♥ A82 ♦ AT9 ♣ AQJ76
♠ K754 ♥ JT ♦ K7632 ♣ 42		♠ A983 ♥ K74 ♦ J8 ♣ K983
	♠ QT6 ♥ Q9653 ♦ Q54 ♣ T5

¹  transfer na kiery, z równym układem, nie najlepszym longerem i drugorzędnymi honorami gracz S może też na otwarcie partnera spasować

Częściej grane będą jednak 2♥(N), zresztą jest to w tym rozdaniu kontrakt nieco lepszy niż częściówka bezatutowa. Przynajmniej teoretycznie rzecz ujmując, do (w zasadzie) bezproblemowego oddania są bowiem wówczas jedynie dwa piki, kier i trefl. Kara są w tym rozdaniu tzw. kolorem zamrożonym, obrońcy nie będą zatem w stanie efektywnie go otworzyć, a w końcu rozgrywający pozbędzie się ze stołu dwóch kart tego koloru na wyrobione trefle. Ponadto, wistując przeciwko 2♥(N), obrońca E nie będzie dysponował komfortowym wyborem, być może zaatakuje więc ♦W. Gdyby wyszedł treflem, straciłby bezpowrotnie wziątkę na króla w tym kolorze i gracz N mógłby już zdobyć o jedną lewę więcej, niż stałoby się to  po każdym innym ataku (poza ♥K rzecz jasna!).

Podstawowym problemem rozgrywającego będzie jednak optymalne rozwiązanie koloru atutowego. Natychmiast po dojściu do piłki ściągnie on bowiem ♥A – od W zleci wówczas ♥10 albo ♥W – i będzie kontynuował z ręki  blotką kierową. Obrońca E powinien wówczas dołożyć ♥7 i… Będzie oczywiste, iż gracz W miał pierwotnie jedną z następujących konfiguracji: ♥10, ♥W, ♥W 10, ♥K 10 albo ♥K W (ewentualna ♥K W 10 nas nie interesują). Już nawet lekko tylko wspomagając się zasadą ograniczonego wyboru – która w tego typu sytuacjach każe przyjąć, iż W musiał dołożyć albo ♥10, albo ♥W (na razie ograniczmy się do układów ♥K 10 oraz ♥K W tamże), a nie dysponował możliwością wybrania któregokolwiek z tych honorów z konfiguracji ♥W 10 sec – widać, iż wstawienie w drugiej rundzie kierów z dziadka dziewiątki jest wyraźnie lepsze niż zagranie stamtąd damy, przegrywa bowiem jedynie, gdy W posiadał pierwotnie ♥W 10 sec. A że ponadto zabezpiecza nas ono przed konfiguracjami ♥K W x x oraz ♥K 10 x x w ręce E (czyli singlowym młodszym honorem uW), jego przewaga (nad zadysponowaniem ze stołu damy) staje się miażdżąca. Tak zatem właśnie należy w turniejowym rozdaniu prawidłowo rozwiązać kolor atutowy i… stracić lewę!; w rzeczywistości gracz W ma w nim bowiem właśnie tę jedyną przegrywającą konfigurację kierów. Pozostaje mi powtórzyć gorzką konstatację: w brydżu nie zawsze zagranie teoretycznie lepsze wiedzie do zwycięstwa; nie mówiąc już o tym, że od czasu do czasu prowadzi do niego manewr ewidentnie gorszy. 

W tym rozdaniu po prawidłowym z teoretycznego punktu widzenia rozegraniu kierów gracz N będzie się musiał zadowolić ośmioma wziątkami, przynajmniej wtedy, gdy broniący nie omieszkają zdjąć swe dwie lewy pikowe (najpóźniej po wzięciu przez E ♣K). Jeśli natomiast licytacja skończy się na 1BA, rozgrywający znajdzie się w o tyle lepszej sytuacji, że będzie mógł grać przez trefle, najprawdopodobniej dostanie nawet pierwszy wist w ten kolor. I wówczas jednak dokładna obrona powinna ograniczyć go do ośmiu wziątek. Te będą jednak pewne.

W protokole rozdania spotkamy w więc w większości wpisy 110, minimaksowe 140 oraz4 120 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 3♥(WE), 9 lew; 140dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 7 (WE);

♥ – 9 (NS);

♠ – 7 (WE);

BA – 8 (NS).

Analizy przygotował Wojciech Siwiec