Rozdanie 29; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 29 Rozd. N, po partii: obie	♠ 9 ♥ Q94 ♦ 872 ♣ JT6543
♠ AQJ54 ♥ T76532 ♦ K ♣ 2		♠ 762 ♥ J ♦ AQ95 ♣ AQ987
	♠ KT83 ♥ AK8 ♦ JT643 ♣ K

Nasz System:

¹można też rozpocząć od 1♦

²najpierw kolor dłuższy – to żelazna zasada naturalnej licytacji, szczególnie obowiązująca odpowiadającego, ponadto w tym wypadku – z 10 PC i układem 6–5 – W powinien przesądzić końcówkę i spokojnie pokazać oba swoje kolory starsze, w tym ich rzeczywistą długość

³w ten sposób W wskazuje układ 6♥–5♠

⁴fit pikowy, niezła ręka, partner może być silniejszy, a E ma godne uznania wartości: dwa asy w kolorach młodszych oraz singla kierowego

⁵odpowiadającemu chodziło wyłącznie  o końcówkę

Wspólny Język:

¹najpierw kolor dłuższy – to żelazna zasada naturalnej licytacji, szczególnie obowiązująca odpowiadającego, ponadto w tym wypadku – z 10 PC i układem 6–5 – W powinien przesądzić końcówkę i spokojnie pokazać oba swoje kolory starsze, w tym ich rzeczywistą długość

²w pierwszym czytaniu czwarty kolor

³na pewno pięć trefli

⁴unaturalnienie pików (w klasycznej licytacji naturalnej, konwencja alternatywna to powtórny czwarty kolor), czyli wskazanie układu 6♥–5♠

⁵w tym wypadku E nie ma do dyspozycji zachęcających 4♦, pozostaje mu więc jedynie w naturalny sposób uzgodnić kolor partnera (inna sprawa, iż w ten sposób wskazuje też pośrednio krótkość kierową)

Jeśli bowiem odpowiadający nie doceni urody i potencjału ofensywnego swojej ręki, uznając ją za nieodpowiednią na przesądzenie dogranej, to najprawdopodobniej zgubi piki:

¹skoro W nie zdecyduje się na zgłoszenie w pierwszym czytaniu czwartokolorowych 2♠, będzie musiał powtórzyć kiery, a wówczas jego 2♥ obiegną

W takiej sytuacji istotnie lepiej byłoby akurat zacząć od krótszych pików:

Skoro nie czwartokolorowe 2♥, to powtórzenie pików. W zasadzie będzie to zapowiedź do pasa, przyrzekająca jednak sześciokart (bądź bardzo dobrą piątkę), ze swoją dobrą ręką E podniesie jednak inwitująco do 3♠, a jego partner dołoży końcówkę.

Tam, gdzie skończy się na 2♥(W), rozgrywający weźmie dziewięć lew, albo bowiem obrońcy rozłączą atuty (np. S przebije trefla figurą kierową), albo odetną przeciwnika od stołu i będzie on musiał oddać trzy kiery oraz ♠K.

Przeciwko 4♠(W) padnie natomiast wist treflowy. Rozgrywający zabije na stole asem i zagra stamtąd ♥W, aby przygotować przebitki tego koloru. Obrońca S wskoczy wówczas na pewno ♥K i – by spróbować przeciwstawić się planom przeciwnika – wyjdzie blotką pikową. Nawet jeżeli ze strachu przed połączeniem mu atutów dwa razy W zabije tę lewę ♠A, łatwo zrobi swoje. Przebije bowiem w dziadku kiera, wróci do ręki ♦K, przebije kolejnego kiera, ściągnie ♦A D… Odda jeszcze tylko dwie wziątki atutowe. Udany impas w ręce w pierwszej rundzie pików da natomiast e-S-owi lew 11. Będzie kontynuował podobnie jak w wariancie poprzednim: kier przebity, ♦D do ręki, kier przebity, ♦A D i zrzucenie na nie kierów, a następnie zagranie ze stołu dobrej ♣D. Jeśli S przebije, rozgrywający nadbije w ręce i odda jeszcze tylko ♠K. Kiedy zaś na ♣D prawy obrońca zrzuci karo, W pozbędzie się z ręki forty kierowej i będzie kontynuował z dziadka dowolną kartą koloru młodszego. I gdy S dokona jeszcze jednej wyrzutki, przebije w ręce ♠4 i odejdzie ♠5, zdobędzie zatem ostatnie dwie wziątki na nożyce ♠A W w ręce.

W protokole tego interesującego rozdania będą zatem dominować minimaksowe wpisy 620 i 650 dla WE, będą też w nich bez wątpienia obecne i niższe: 140, 170 i 200 dla tej strony.

Minimaks teoretyczny:  4♠(WE), 10 lew; 620 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 8 (WE);

♥ – 9  (WE);

♠ – 10 (WE);

BA – 9 (WE).