Rozdanie 29; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 29 Rozd. N, po partii: obie	♠ 9 8 2 ♥ J 8 5 ♦ 9 6 4 ♣ J 8 7 2
♠ K 7 4 ♥ 9 6 ♦ A J 7 ♣ A K Q 9 5		♠ J 10 6 ♥ 10 4 3 2 ♦ K Q 8 5 3 ♣ 10
	♠ A Q 5 3 ♥ A K Q 7 ♦ 10 2 ♣ 6 4 3

¹z układem zrównoważonym, nawet w dużej sile, W musi po otwarciu silnym bez atu spasować

Na ogromnej większości stołów turnieju grane przeto będzie 1BA(S). W zawistuje ♣A, a potem ♣K – i gdy będzie kontynuował ♣D i treflem, da przeciwnikowi wziątkę na ♣W, przez co umożliwi mu wybronienie się tylko bez jednej. Chyba że ten zdecyduje się pójść na swoje i zaimpasuje piki damą – wówczas W zabije ją ♠K, ściągnie fortę treflową i zagra wreszcie w kara, jeśli więc tylko E nie wyrzucił ani jednej karty tego koloru, obrońcy wezmą jeszcze pięć kar, co będzie równoznaczne z położeniem popartyjnego przeciwnika aż bez czterech. Chyba że przed impasem pikowym odbierze on trzy kiery, wtedy wpadka wyniesie tylko bez trzech.

Oczywiście rozgrywający powinien jednak docenić ofiarowaną mu szansę przegrania tylko bez jednej i czym prędzej odebrać swoje sześć wziątek.

Z drugiej strony, broniący zawsze przecież mogą doprowadzić do wpadki bez dwóch. Z góry – wystarczy, że odbiorą trzy trefle oraz pięć kar. Aby cel ten osiągnąć do zagranych przez pierwszego wistującego ♣K D jego partner powinien dołożyć ♥2 i ♥3, co będzie zdecydowanym lawintalem karowym, czyli żądaniem zagrania w ten kolor. Gdy gracz W przesłanie to zrozumie i go posłucha, w czwartej lewie zagra ♦A, a w następnej będzie kontynuował ♦W. E przejmie go wtedy ♦D i odbierze jeszcze trzy kara, kontrakt 1BA(S) zostanie przeto położony bez dwóch.

W protokole rozdania znajdą się więc przede wszystkim zapisy za wpadki strony NS: 200, ale na pewno też tylko 100, a sporadycznie wyższe – 300, a może nawet i 400.

Minimaks teoretyczny: 4♦(WE), 10 lew; 130 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ –10 (WE);

♥ – 7 (WE);

♠ – 7 (WE);

BA – 8 (WE).