Rozdanie 6; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 6 Rozd. E, po partii: EW	♠ K ♥ K 6 2 ♦ J 10 3 2 ♣ A Q 7 3 2
♠ Q J 10 6 3 2 ♥ 8 ♦ A K Q 9 5 ♣ 10		♠ A 8 ♥ A J 10 9 7 ♦ 8 7 ♣ K 9 5 4
	♠ 9 7 5 4 ♥ Q 5 4 3 ♦ 6 4 ♣ J 8 6

¹5⁺♠–5⁺♦, forsing do końcówki

²układ 6–5, a więc karta wybitnie niebezatutowa

To również będzie gra standardowa, osiągnie ją duża większość duetów linii WE biorących udział w dziewiątym już w tym roku turnieju Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski. Przeciwko 4♠(W) N zaatakuje najprawdopodobniej ♣A, aby nie stracić tej wziątki, i będzie kontynuował treflem, rozgrywający utrzyma się więc ♣K na stole, a z ręki zrzuci karo. Kontrakt jest pewny, chodzi więc o to, aby w miarę możliwości wziąć nadróbkę. Ponieważ szansa na podział kar 4–2 jest dużo większa aniżeli na zastanie ♠K x u e-N-a, należy postawić na przebicie na stole trzeciej rundy kar i zastanowić się, czy przedtem ściągnąć ♠A, czy nie. Jeżeli N ma w karach dubla oraz posiada niesinglową ♠9, lepiej będzie ♠A zachować, aby móc nim w razie czego nadbić przebitkę e-N-a. W autentycznym rozdaniu S nadbije wprawdzie wtedy trzecie karo ♠9, ale potem na ♠A spadnie od jego partnera singlowy ♠K, więcW i tak weźmie nadróbkę. Tak samo jednakże skończyłoby się  to rozdanie, gdyby rozgrywający ściągnął ♠A, a dopiero potem przebił na stole karo.

 Po ataku ♣A i treflem gracz W skompletowałby 12 wziątek jedynie poruszając się w widne kary, tj. gdy zgrałby ♠A, przebił w ręce trefla, a potem ściągnął wszystkie pozostałe atuty, to pozwoliłby mu bowiem na wyegzekwowanie w końcówce przymusu: gdy wszedłby na stół ♥A, N znalazłby się w kleszczach karowo-treflowej presji. Aby przymus ten zerwać, jego hipotetyczna ofiara (N) musiałaby w drugiej lewie (po ♣A) wyjść blotką kierową…

W protokole rozdania powinny zdecydowanie dominować zapisy 650 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 5BA(E!) 11 lew; 660 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 11 (WE);

♥ – 8 (WE);

♠ – 11(WE);

BA – 11 (E!).