Rozdanie 9; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 9 Rozd. N, po partii: EW	♠ AJ95 ♥ 2 ♦ A64 ♣ KQ743
♠ QT8 ♥ AT643 ♦ J972 ♣ J		♠ K42 ♥ J85 ♦ 3 ♣ T98652
	♠ 763 ♥ KQ97 ♦ KQT85 ♣ A

¹ także we Wspólnym Języku, N ma bowiem ładne 14 PC, czyli kartę odrobinę za silną na otwarcie precisionowskimi 2♣

² naturalne, 5⁺♦, niewykluczone starsze czwórki, forsing do dogranej

³ cztery piki, najczęściej z przedziału 12–14 PC

⁴ naturalne, czwórka, trzeci kolor (u nas 1♣ to otwarcie sztuczne), zapowiedź ta mówi, że S ma rękę niedobrą do zajęcia bez atu oraz iż prawie wszystkie jego miltony znajdują się w kolorach czerwonych

⁵ wprawdzie strach zajmować bez atu z singlem kierowym, partner wyraził jednak przede wszystkim obawę o trefle, N nie chce więc dodatkowo komplikować sytuacji zapowiedzią 3♠ (w Naszym Systemie, we Wspólnym Języku byłoby to bowiem wskazanie silnego trefla na pikach)

Można by zaproponować też inne sekwencje, w tym rozdaniu jest to jednak o tyle mało istotne, iż wszystkie drogi prowadzą w nim do Rzymu. Ważne jednak, aby gracz S pokazał/podkreślił swoje kiery, inaczej jego partner – z singletonem w tym kolorze i dobrym fitem karowym – może popędzić do końcówki, a nawet szlemika karowego. Zresztą 6♦(NS) byłoby w tym rozdaniu kontraktem nie takim strasznym, choć też trudno byłoby go tu z czystym sercem polecić. I to bynajmniej nie ze względu na aktualny podział atutów 4–1 – nawet przy ich rozkładzie 3–2, gdy W zaatakowałby w pika, zadanie rozgrywającego byłoby bardzo trudne, także z powodu niedostatków komunikacyjnych. Musiałby bowiem zabić pierwszą lewę ♠A, zgrać ♣A, wejść na stół ♦A, na ♣K D wyrzucić z ręki dwa piki – i, gdy trefle przejdą, zagrać ze stołu w kiera… Prawdą jest też jednak, iż po każdym innym wiście szlemika grałoby się dużo lepiej. I tak jednak do jego zrealizowania w najlepszym wypadku byłby konieczny podział kar 3–2 i trefli 4–3, czyli trochę za dużo, aby kontrakt ten można było uznać za prawidłowy.

Tymczasem najpopularniejszą grą w tym rozdaniu będą firmowe 3BA, i to raczej z ręki N aniżeli z S. Obrońca E na pewno wyjdzie przeciwko nim w blotkę kierową, rozgrywający zadysponuje wówczas ze stołu ♥K, a gracz W – na przykład – pobije tę lewe ♥A i powtórzy małym kierem. Następnie N zagra w kara – i jeżeli po rozpoznaniu podziału tego koloru 4–1 odda w nim lewę, zrobi tylko swoje, i to wówczas, gdy starannie zaplanuje komunikację pomiędzy rękami NS. Jeżeli natomiast po zagraniu ♦A i ♦K weźmie się za piki, tj. zagra ze stołu blotkę tego koloru do dziewiątki w ręce, będzie miał szansę na zdobycie kolejnej cennej nadróbki. Tym bardziej że pierwszy wist kierowy nastąpi najprawdopodobniej w ósemkę, co wcześniej czy później wyrobi e-N-owi drugą lewę w tym kolorze na ♥9 albo ♥7 w dziadku. Nie sposób przeanalizować tu wszystkich wariantów, jest ich bowiem mnóstwo (np. na zagranego ze stołu pika W może, a nawet powinien wskoczyć damą), niemniej można powiedzieć, że rozgrywający, postępując właściwie/celnie, zawsze będzie w stanie zdobyć dziesięć wziątek. Tym bardziej że od czasu do czasu otrzyma też konkretne wsparcie ze strony swoich przyjaciół obrońców…

Najpopularniejszymi wpisami w protokołach tego z technicznego punktu widzenia niebanalnego, wielowariantowego rozdania będą zatem 400 oraz 430 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 4BA(NS), 10 lew; 430 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 11 (NS);

♥ – 8 (NS);

♠ – 10 (NS);

BA – 10 (NS).