Rozdanie 14; rozdawał E, obie przed partią.

Rozdanie 14 Rozd. E, po partii: -	♠ A 3 ♥ 7 5 2 ♦ Q J 10 ♣ A Q 10 3 2
♠ K 10 7 6 4 ♥ Q ♦ A 9 8 5 3 2 ♣ 5		♠ Q J 9 2 ♥ K 9 4 3 ♦ 6 ♣ K J 8 6
	♠ 8 5 ♥ A J 10 8 6 ♦ K 7 4 ♣ 9 7 4

¹ wilkosz

²partnerze, zgłoś  swój kolor starszy

Alternatywnie E mógłby zalicytować konwencyjne 3♦: inwit do końcówki z fitami w obu kolorach starszych, z układową ręką i świadomością posiadania dziewięciu atutów warto jednak przesadzić końcówkę. Tym bardziej że partner na pewno ma „coś” w karcie, jeśliby bowiem dał trzecioręczne otwarcie z samym układem, przeciwnicy nie milczeliby jak zaklęci.

¹ dwukolorówka piki i młodszy

²uwagi jak wyżej

Przeciwko 4♠(W) N zaatakuje bez wątpienia ♦D. Rozgrywający zabije ♦A w ręce, przebije na stole karo, po czym wyjdzie stamtąd kierem. S wskoczy ♥A, ale w żaden sposób nie będzie w stanie przeciwnikowi zaszkodzić, wszystko dzieli się bowiem dla tego ostatniego przyjaźnie: piki 2–2, a kara 3–3. Kluczowy jest ten drugi podział, przy atutach rozłożonych 3–1 rozgrywający prawie zawsze także by sobie poradził. Natomiast przy karach podzielonych 4–2 wystarczyłoby, aby obrońcy w którymś momencie dwukrotnie połączyli atuty, W nie wyrobiłby sobie wówczas do końca kar, musiałby więc oddać w tym kolorze lewę. A poza tym ma przecież do oddania dwa asy…

W protokole znajdzie się sporo minimaksowych wpisów 420 dla WE, na pewno nie wszystkie duety tej linii doprowadzą jednak do dogranej, i te wpiszą po swojej stronie tylko 170.

Minimaks teoretyczny:4♠(WE), 10 lew; 420 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ –  8 (WE);

♥ – 7 (NS);

♠ – 10 (WE);

BA – 6(NS,WE!).