Rozdanie 20; rozdawał W, obie po partii.

Rozdanie 20 Rozd. W, po partii: obie	♠ K 10 7 ♥ A Q 10 9 3 ♦ J 7 ♣ Q 4 2
♠ 9 6 2 ♥ 7 6 2 ♦ A 8 6 2 ♣ 9 6 5		♠ A Q J 8 5 4 3 ♥ 5 ♦ K 5 ♣ 10 7 3
	♠ ♥ K J 8 4 ♦ Q 10 9 4 3 ♣ A K J 8

¹znakomita ręka z fitem kierowym i krótkością w pikach

albo:

¹w pierwszym czytaniu dwukolorówka na młodszych, możliwy też jednak inwit szlemikowy z fitem kierowym

²lepszy fit w młodszych

³inwit szlemikowy z fitem kierowym

Z długimi pikami i układową ręką, naprzeciw partnera, który już spasował, E powinien skoczyć jak najwyżej, więc jego 4♠ wcale nie będą przesadą. Jeśli jednak gracz S dysponuje przedstawionym wyżej pożytecznym rozwiązaniem konwencyjnym, dobrze opisze swą rękę – jako inwit do szlemika z dobrym fitem kierowym. Jego partner wszakże tego zaproszenia nie przyjmie, bowiem w zasadzie jedynym pozytywem jego ręki są przyzwoite kiery. Wszystko pozostałe – układ 5332, spalony ♠K, brak kontroli w obu kolorach młodszych – to wyraźne mankamenty, N powinien przeto bezwarunkowo na partnerowe 5♥ spasować (bądź zapowiedzieć je po szlemikowych 4♠ e-S-a w sekwencji pierwszej).

Kontrakt 5♥(NS) jest jeszcze zupełnie bezpieczny, do oddania są tylko dwa kara. A jeżeli E zaatakuje ♠A, N zrobi nadróbkę, przebije bowiem pierwszą lewę, a potem jeszcze jednego pika z ręki, zaś jednego kara pozbędzie się na trefle. Po każdym innym ataku – nawet jeśli obrońcy nie odbiorą szybko dwóch lew – rozgrywający nie zdoła przebić na stole trzech pików, i tak więc dwa kara będzie musiał oddać.

W protokole rozdania winny dominować minimaksowe zapisy 650 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 5♥(NS), 11 lew, 650 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (N!);

♦ – 10 (NS);

♥ – 11 (NS);

♠ – 8 (WE);

BA – 9 (N!).