Rozdanie 16; rozdawał W, po partii WE.

Rozdanie 16 Rozd. W, po partii: EW	♠ K 8 6 5 ♥ K 10 7 ♦ 10 8 2 ♣ A 10 3
♠ 7 4 ♥ Q 9 8 5 3 ♦ K 9 4 ♣ K J 9		♠ A 10 2 ♥ 4 2 ♦ J 6 3 ♣ 8 7 6 5 4
	♠ Q J 9 3 ♥ A J 6 ♦ A Q 7 5 ♣ Q 2

¹z układem 4333 i przyzwoitą siłą na ogół nie warto szukać uzgodnionego koloru starszego

albo:

Przeciwko 3BA(S) obrońca W zaatakuje blotką kierową, co przynajmniej rozwiąże jeden problem rozgrywającego. S zagra następnie w piki i wyrobi sobie trzy wziątki w tym kolorze. Po ♠A E powtórzy kierem, którego rozgrywający zabije ♥A na stole, by zagrać stamtąd w karo – na impas damy, lub w trefla – także do damy. Większą szansę na zdobycie brakującej wziątki dają trefle – jeśli ♣D zostanie zabita przez W królem, rozgrywający zagra potem do ♣10, na impas waleta, dysponuje tu więc szansą 75-procentową. Antycypując bieg wydarzeń, należy zachować pikowe dojście do dziadka, konieczne, gdy na zagraną potem stamtąd blotkę trefl E wskoczy ♣K. Pewien szkopuł takiego posunięcia tkwi w tym, iż rozgrywający straci w ten sposób szanse na zdobycie trzech wziątek pikowych w przypadku, gdy E ma w tym kolorze ♠A 10 7 x. W turniejowym rozdaniu takie rozwiązanie trefli da rozgrywającemu dziewiątą wziątkę. To samo zapewni mu jednak alternatywna gra przez kara. Wprawdzie W zabije ♦D królem i wyrobi sobie kiery, ale potem rozgrywający zagra ♦A i karem i wziątkę tę zdobędzie na ♦W bezkierowy już gracz E. Oczywiście ewentualne odblokowanie się ♦W nic temu obrońcy nie pomoże, przeciwnie, rozgrywający zrobi wtedy nadróbkę. Z wygraniem 3BA nie powinno być przeto problemów, tym bardziej iż do sukcesu e-S-a doprowadzi też zagranie na treflowo-karowy przymus wpustkowy przeciwko W. Teoretycznie można by nawet zrobić nadróbkę, ale to raczej w widne karty lub przy zastosowaniu wyższej szkoły jazdy.

Dużo trudniejsze do zrealizowania będą 4♠(NS), zwłaszcza gdy przeciwko tej grze W wyjdzie bezpiecznie w atu, a jego partner zabije ♠A i pikiem powtórzy. Na szczęście nawet wówczas rozgrywający będzie musiał otrzymać pomoc od obrońcy W. Powiedzmy bowiem, że S trzeci raz zaatutuje i po prostu zaimpasuje kara damą. W zabije ją ♦K, ale nie będzie mógł bezpiecznie odejść ani karem – spod ♦9, ani treflem – spod ♣K. Zagra przeto najprawdopodobniej w kiera i rozwiąże przeciwnikowi palcówkę w tym kolorze. Ten ściągnie wtedy wszystkie trzy lewy kierowe, mimo to droga do sukcesu nadal nie będzie banalna. Otóż jeśli w końcówce…

… rozgrywający bezfinezyjnie zagra ♦A i karem, drugą z tych lew weźmie na ♦W obrońca E. I odejdzie bezpiecznie treflem, więc S będzie jeszcze musiał oddać lewę w tym kolorze; łącznie czwartą, polegnie przeto bez jednej. Do sukcesu doprowadzi go jedynie zagranie ze stołu ♦10 (!?), zabicie wstawionego przez E ♦W asem i odejście karem. Gracz W zostanie wówczas wpuszczony na ♦9 i zmuszony do wyjścia w trefle, spod króla.

Zwycięskie zagranieto jednak przede wszystkim posunięcie w widne kary, chociażby dlatego, iż rozgrywający traci w ten sposób szansę ♦W x w ręce któregokolwiek z broniących, a zyskuje jedynie (poza opisaną wpustką) przy ♦9 x u W, a więc w dwukrotnie mniejszej liczbie przypadków.

Istnieje też jednak kilka innych wariantów zwycięskiej rozgrywki, z których jako najbardziej szansowny jawi się następujący: Otóż – tak jak w przypadku gier bezatutowych – rozgrywający może postawić na 75-procentową szansę wyrobienia sobie drugiej wziątki w treflach, zagrywając trefla do damy, a potem trefla do dziesiątki. Jeżeli ponadto – sam albo z pomocą przeciwników – trafi ♥D, to na ♣A pozbędzie się z ręki czwartego kara i doprowadzi do następującej końcówki…

… i zagra w niej z dziadka w karo, by spróbować wpuścić obrońcę E. Ten na zagraną ze stołu ♦2 będzie musiał podstawić się ♦W (inaczej S dołoży z ręki ♦7 i W zostanie wpuszczony), rozgrywający wstawi przeto ♦D i W zabije ją ♦K. Po wyjściu tego obrońcy ♦4 nie będzie żadnej palcówki – gdybyE miał też ♦9, w poprzedniej lewie położyłby nie ♦W, tylko ♦9. Tyle tylko, że i wtedy byłby bez szans, bowiem po zabiciu  przez W ♦D królem rozgrywający dysponowałby pełnym układem impasowym: ♦10 8 na stole do ♦A 7 w ręce, E posiadałby zaś ♦W pod impasem, ponadto wychodziłby jego partner…

Można wreszcie oddać trefla i przebić w ręce trzecią rundę tego koloru, a potem doprowadzić do wpustki bezatutowej:

Wychodzi N i zagrywa ♠8, od E – trefl, z ręki e-S-a – kier lub małe karo, zaś W musi się pozbyć kiera – inaczej rozgrywający będzie mógł zagrać na ♦K x. S ściąga więc dziadkowego ♥K, co doprowadza do sytuacji, w której wszystkie ręce mają jedynie po trzy kara. Zostaje przeto zagrana ze stołu ♦2, E musi dać ♦W, więc rozgrywający kładzie z ręki ♦D, zaś W bije ją ♦K. I znów – po wyjściu przezeń ♦4 S nie ma żadnej palcówki…

To wszystko, co napisałem wyżej, nie jest wszakże ani trochę banalne, końcówki pikowe będą przeto zarówno realizowane, jak i przegrywane. W protokole rozdania spotkamy więc zapisy 400, 420, rzadko minimaksowe 430 dla NS, ale też wpadkowe 50 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 4BA(NS), 10 lew; 430 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 9 (NS);

h – 8 (NS);

♠ – 10(NS);

BA – 10 (NS).