Rozdanie 31; rozdawał S, po partii NS.

Rozdanie 31 Rozd. S, po partii: NS	♠ 10 8 6 ♥ Q 2 ♦ Q 9 5 ♣ K Q J 7 6
♠ A 7 ♥ A K J 6 3 ♦ J 7 3 2 ♣ 9 8		♠ Q J 9 5 4 ♥ 10 8 5 ♦ 8 6 ♣ A 10 5
	♠ K 3 2 ♥ 9 7 4 ♦ A K 10 4 ♣ 4 3 2

¹karta za słaba na to, by powiedzieć z nią 1♠, a dopiero w następnym okrążeniu uzgodnić kiery (byłaby to sekwencja inwitowa, wskazująca pokrycie bilansowe na kontrakt 3♥)

Na wielu stołach turnieju w rozdaniu tym tak właśnie przebiegnie licytacja. Przeciwko 2♥(W) N zaatakuje ♣K. Rozgrywający może przepuścić, zabić ♣A kontynuację tym kolorem i zagrać ♠D wkoło. A gdy ta utrzyma się, ściągnąć ♠A i wyjść w karo, aby przygotować sobie przebitkę tego koloru w dziadku. Powiedzmy, że lewę tę weźmieS i zagra w atu. W zabije w ręce ♥A i powtórzy karem, a S weźmie i tę lewę i ponownie zagra w atu. Jeśli rozgrywający nieudanie zaimpasuje ♥D, weźmie tylko swoje; przebitki kara na stole szczęśliwie nie straci tylko dlatego, iż N miał drugą ♥D. Najprawdopodobniej jednak – aby na pewno nie utracić przebitki i zagwarantować sobie realizację kontraktu, W zabije drugą rundę kierów królem w ręce. Dzięki temu zdobędzie nadróbkę, od e-N-a spadnie bowiem ♥D, a jedno karo z ręki zostanie przebite w dziadku.

Impas w drugiej rundzie kierów groził tym, iż N weźmie tę lewę na pierwotnie trzecią ♥D i połączy trzeci raz atuty. Rozgrywający zostałby wówczas z dwoma przegrywającymi karami w ręce i musiałby leżeć bez jednej.

W protokole rozdania dominować powinny minimaksowe 140 dla WE, ale też 110 dla tej strony.

Minimaks teoretyczny: 3♥(WE), 9lew; 140dlaWE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (S!);

♦ – 7 (NS);

♥ – 9 (WE);

♠ – 8 (WE);

BA – 8(WE).