Rozdanie 18; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 18 Rozd. E, po partii: NS	♠ K 5 ♥ 8 4 3 ♦ A K J 9 6 ♣ K Q 6
♠ Q J 3 ♥ 7 ♦ Q 7 5 4 3 ♣ 10 9 5 2		♠ A 10 7 6 2 ♥ 10 5 ♦ 8 2 ♣ A J 8 4
	♠ 9 8 4 ♥ A K Q J 9 6 2 ♦ 10 ♣ 7 3

^{1, 2}patrz niżej

To, w jaki sposób licytuje się takie ręce, zależy w dużym stopniu od ustaleń pary. W powyższej sekwencji przyjmujemy, że gracz S powinien najpierw wskazać minimum otwarcia, a potem – po 2BA partnera – położyć nacisk na długość i siłę koloru kierowego, skacząc na szczebel końcówki. Jest też i inne podejście do takiego problemu, wychodzące z założenia, iż w oparciu o tak długi i pełny kolor roboczy często będzie można wygrać 3BA  I te mogą się okazać końcówką lepszą niż kierowa, i to nie tylko w turnieju na maksy. Na przykład, gdy N ma dużo niskich honorów, na 4♥ mogą pojechać cztery lewy z góry, podczas gdy dziewięć wziątek na 3BA będzie niczym niezagrożone.

albo:

^{1, 2}patrz wyżej

Nawet jednak gdy otwierający będzie musiał powiedzieć 3♥ bądź postawi na tę zapowiedź, aby ewentualnie doprowadzić do 3BA, jego partner wybierze do gry 4♥, przede wszystkim ze względu na tylko drugiego ♠K, ale również z uwagi na możliwy wtedy do wyrobienia przebitkami longer karowy.

Wistując przeciwko 4♥(S) W wyjdzie na pewno ♠D, przeto broniący odbiorą dwie wziątki w tym kolorze oraz ♣A; rozgrywający zrobi przeto tylko swoje. Jedynie jego partner mógłby wziąć 11 lew – i to zarówno w kiery, jak i w bez atu (w tym drugim wypadku musiałby zaimpasować ♦D).

W protokole rozdania dominować będą wpisy 620 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 5BA(N!), 11 lew; 660 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 7 (NS);

♥ – 11 (N!);

♠ – 8 (WE);

BA – 11(N!).