Rozdanie 21; rozdawał N, po partii NS.

Rozdanie 21 Rozd. N, po partii: NS	♠ A 10 4 ♥ Q 8 ♦ Q 9 6 5 3 ♣ Q 4 2
♠ K 8 6 5 ♥ A J 10 9 7 3 ♦ J 8 ♣ 9		♠ Q 9 3 ♥ K 5 2 ♦ K 10 7 2 ♣ K 10 3
	♠ J 7 2 ♥ 6 4 ♦ A 4 ♣ A J 8 7 6 5

¹otwarcie graniczne, szale przeważają wysokie blotki

²w niekorzystnych założeniach nie polecam wejścia 2♣, wprawdzie z sześciokartem, ale nie najwyższej jakości oraz układem zrównoważonym, ponadtonaprzeciwko partnera, który już spasował

³inwit z 6⁺♥

⁴raczej pas, jest wprawdzie trzykartowy fit kierowy, ale ręka nie zawiera dubla z boku ani też ani jednego asa

Jeśli już, to na wrzucenie końcówki może się zdecydować gracz W – z ofensywnym układem 6–4, on jednak nie wie o trzykartowym ficie w ręce partnera, a ten fakt może się okazać w takim rozdaniu decydujący. Na pewno można by tak zalicytować w meczu, w turnieju na maksy byłoby to jednak działanie wątpliwe.

Rozkład są jednak na tyle dla strony WE korzystne, iż w kiery zawsze można wziąć 10 lew. Tym bardziej że N nie dysponuje komfortowym pierwszym wistem i prawie na pewno zdecyduje się na blotkę karo (chyba że S wejdzie 2♣, wtedy padnie pierwszy wist w ten kolor). Rozgrywający doda ze stołu blotkę, S zabije tę lewę królem, zaś W na wszelki wypadek odblokuje się z ręki waletem. I teraz jeśli S nie odbierze ♣A, rozgrywający dwa razy zaatutuje, zaimpasuje kara dziesiątką i na ♦K zrzuci z ręki trefla; odda więc jeszcze tylko dwa piki. Jeżeli natomiast gracz S ściągnie ♣A, będzie można wyrzucić z ręki dwa piki (na ♦K oraz ♣K), odda się przeto tylko jedną wziątkę w tym kolorze.

Dużo trudniej byłoby po ataku treflowym, powiedzmy, iż S wziąłby wtedy pierwszą lewę ♣W i odwrócił w atu. W dwa razy zaatutowałby i wyszedł z ręki ♦W; N położyłby na nią ♦D, zaś jego partner zabiłby dziadkowego ♦K asem (przepuszczenie nic by mu nie pomogło, tym bardziej że ma drugiego asa). Po utrzymaniu się ♦A S nie mógłby bez straty lewy otworzyć pików ani zagrać ♣A – w tym drugim wypadku rozgrywający zaimpasowałby bowiem ♦9 i na ♦10 oraz ♣K pozbył się z ręki dwóch pików. S powtórzy przeto karem, w ten sposób nie straci bowiem, teoretycznie rzecz biorąc, lewy. Na ♦8 z ręki rozgrywającego N położy ♦9, ta zostanie przeto zabita ♦10 na stole. Następnie W ściągnie ♦7, by zrzucić z ręki pika, wyjdzie ze stołu ♣K i przebije w ręce wstawionego przez e-S-a ♣A, po czym ściągnie atuty. Wówczas – w końcówce…

… już przedostatni atut postawi e-N-a w interesującym przymusie. Nie będzie mógł pozbyć się ani ♣D, ani ♦6, wyrobiłby bowiem w ten sposób bądź to ♣10, bądź to ♦2 w dziadku, do której to forty rozgrywający dostałby się ♠D. Będzie przeto musiał pozbyć się pika, czyli zrezygnować z pełnej ochrony posiadanego w tym kolorze asa. Gracz W pozbędzie się wtedy ze stołu jednej z kart w kolorach młodszych, by następnie zagrać pika do damy i pika wkoło…

Niełatwa to może rozgrywka, ale też głęboko logiczna, ponadto często N wyjdzie w karo i zawodnikowi W będzie dużo łatwiej. W protokole rozdania oprócz minimaksowych 420 dla WE spotkamy też sporo częściówkowych 170 i 140 po tej stronie, a pewnie i wpadkowe 50 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 4♥(WE), 10lew; 420dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 7 (NS);

♥ –  10 (WE);

♠ – 9 (WE);

BA – 7 (E!).