Rozdanie 22; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 22 Rozd. E, po partii: EW	♠ 9 ♥ Q 7 6 ♦ A 8 7 2 ♣ K Q 10 9 5
♠ K Q 7 2 ♥ K J 8 3 ♦ K 6 3 ♣ 8 6		♠ A J 8 6 4 ♥ 10 5 2 ♦ J 9 ♣ J 7 2
	♠ 10 5 3 ♥ A 9 4 ♦ Q 10 5 4 ♣ A 4 3

¹nie jest to bynajmniej wejście wzorcowe

²także E chciałby mieć trochę silniejszą kartę, mimo że jest po pasie

³kontra wywoławcza wskazująca też stosowną siłę, S jest zbyt mocny na zgłoszenie jedynie 3♣

⁴partner może mieć wprawdzie układ 3–4–4–2, ale też 3–4–3–4, ponadto trefle e-N-a są na tyle silne, aby wytrzymać ewentualną grę na siedmiu atutach, podczas gdy w kara, gdy S ma w tym kolorze tylko trzy karty, na ogół będzie się grało nie najlepiej

albo:

¹nie jest to bynajmniej wejście wzorcowe

²także E chciałby mieć trochę silniejszą kartę, mimo że jest po pasie

³kontra wywoławcza wskazująca też stosowną siłę, S jest zbyt mocny na zgłoszenie jedynie 3♣

⁴partner może mieć wprawdzie układ 3–4–4–2, ale też 3–4–3–4, ponadto trefle e-N-a są na tyle silne, aby wytrzymać ewentualną grę na siedmiu atutach, podczas gdy w kara, gdy S ma w tym kolorze tylko trzy karty, na ogół będzie się grało nie najlepiej

^{5, 6}oczywiście jeśli W przepchnie się na 3♠, zostanie już przez e-S-a skontrowany

Podobnie stanie się wtedy, gdy W powie 3♠ od razu po kontrze e-S-a, wówczas ten ostatni drugi raz skontruje i będzie to już kontra o pewnym stopniu karności (S jest po pasie, jego siła jest więc dokładnie określona), N może ją przeto odpasować. Ale gdy odejdzie na 4♣ czy nawet 4♦, także nie będzie tragedii…

albo:

^{1, 2}jeśli N w pierwszym okrążeniu spasuje, później powinien skontrować wywoławczo 2♠

³młodsze (lub ogólnie: możliwość gry w dwa kolory, być może też w kiery; na ogół jednak z czterema kierami S powie 3♥, partner bardzo często będzie bowiem miał w tym kolorze cztery karty)

Zgłoszenie przez e-S-a jednokierunkowych 3♦ może doprowadzić do gry w ten kolor na siedmiu atutach; sporadycznie partner może mieć w karach tylko dwie karty (w składzie 2–4–2–5). Natomiast po 2BA e-S-a partner na pewno zgłosi dłuższy ze swoich kolorów młodszych. Oczywiście także w tym wypadku może dojść do gry na siedmiu atutach w trefle, podczas gdy NS mają osiem kar, wszystkiego jednak w tej sekwencji rozwiązać się nie da, brak bowiem przestrzeni licytacyjnej.

W tym wypadku zarysowane wyżej problemy okażą się wyłącznie teoretyczne, N ma bowiem pięć trefli i cztery kara, a w oba kolory młodsze gra się w zasadzie jednakowo dobrze. Oczywiście lepsza jest gra w kara – na dwóch czwórkach, treflowej zagraża bowiem skrót pikowy, ale i w tym drugim wypadku rozgrywający będzie w stanie uratować 10 wziątek. Powiedzmy bowiem, że E rzeczywiście zaatakuje ♠A i pikiem. Rozgrywający przebije w ręce, ściągnie ♣K, po czym wyjdzie z ręki małym karem – do dziesiątki. W zabije ♦K i konsekwentnie zagra w pika. Rozgrywający przebije w ręce, zagra trefla do asa i wyjdzie ze stołu kierem. W wskoczy ♥K, jego ewentualne zagranie w pika trafi już jednak pod podwójny renons. N przebije je zatem w dziadku, przejdzie do ręki ♥D, ściągnie ♣D i wykorzysta wszystkie pozostałe wziątki w kolorach czerwonych. Skompletuje zatem 10 lew.

Inna sprawa, że gdy S będzie grał w kara, to W zaatakuje na pewno ♠K. I potem, aby przeciwnik nie wziął 11 lew, będzie musiał koniecznie wyjść w trefla. Kiedy bowiem na przykład i w tym wypadku powtórzyłby pikiem, S przebiłby na stole, przeszedł do ręki ♣A, przebił w dziadku jeszcze jednego pika i zagrał ♦A i karem.

Natomiast grający w piki E dostanie wist atutowy, zawsze jednak będzie musiał oddać dwa trefle, dwa kiery i karo. Polegnie zatem bez jednej – z kontrą, czyli pocałunkiem śmierci, za magiczne, przynajmniej dla strony przeciwnej, 200 punktów.

Najpopularniejszym wpisem w turniejowy protokół tego rozdania powinno wszakże być minimaksowe130 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 4♣(NS), 10 lew albo 4♦(NS), 10 lew; 130 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (NS);

♦ – 10 (NS);

♥ – 7 (S!)

♠ – 8 (WE)

BA – 7 (NS).